dag...

Hij had het niet echt helemaal voor elkaar.
"Ik heb geld genoeg en wat koop ik ervoor, ik krijg mijn been niet terug..."
Hij was papa's grote broer.
De oudste van zeven.
De hele familie is nu even de weg kwijt.
Hij was de pater familias, die met mijn vader samen probeerde de boel nog een beetje bij elkaar te houden.
Terwijl een ieder zich langzaam terug trok op zijn eigen eiland.
"Je weet hoe dat gaat..."
Ik ben zelf al zestien jaar weg uit mijn oude dorp, en daarom nooit een spil geweest in die clan.
Voor mij geen oud zeer, geen ruzies...
Ik ben niet erg close met mijn familie.
Niet omdat ze niet aardig zijn...op een enkele uitzondering na.
En nu ik hun verwarring en verdriet zie, raakt het me uiteindelijk veel harder dan ik altijd verwacht in dergelijke situaties...
Op de een of andere manier lucht dit op.
Een maand of twee geleden werd hij ziek.
Echt ziek.
Noodgedwongen werden oude conflicten met de mantel der liefde bedekt.
Hoeveel tijd heb je dan om met elkaar in het reine te komen?
Nooit tijd genoeg.
Dag ome Edie....