Here I go!

Het is een feit, ik heb nu een "blog" en ik weet niet hoe die werkt....
Ik kan er opzetten wat ik wil, maar kan het er ook weer af?
En wie leest het?
En waarom zou ik deze bizarre vorm van exhibitionisme eigenlijk cultiveren?
Wat wil ik ermee?
Ventileren.
Archiveren.
Is het de bedoeling dat ik iets over mezelf zeg nu?
Er is een citaat dat ik goed vind.
Mag dat ook? Citaten?
Ja! Ik mag alles! Ik ben een God! Dit is mijn speelgoed!

"I don't mind when people with a lot of passion talk about things they're interested in, and if that has to do with politics, fine.
But I don't think music needs to be redeemed by a political message.
In fact it's usually made extremely boring by the political messages that are in it.
Music has to be more of an emotional thing, and ideas are better expressed in political speeches and essays and newspapers, and file that under B.S!"
(Rob Wright)

Archiveren onder "bullshit" dus.
Hoewel ik toch best een politiek wezen ben.
Ik ben me alleen op dit moment pijnlijk bewust van het feit dat ik mijn "pretentieuze geschrijf" met vreemden deel nu...
Dus is dit een dagboek?
Dan blijf ik waarschijnlijk constant frusten over wat ik schriftelijk, schijnbaar definitief, vastleg.
Dan blijft ook altijd het risico dat ik dingen wil verwijderen.
Zelfs maanden, soms jaren erna.
Dit is het moment om dat los te laten lijkt me.
Kort houden dus, anders verdwijnt ook dit weer onder de delete-knop.
Net als alles wat ik ooit geschreven heb, en daarna weer verbrand.
Iets waar ik nooit spijt van heb gehad, omdat ik er toch geen waarheden aan over hield.
Ik zoek ze ook niet meer, er zijn er zoveel, en als ze zich openbaren neem ik ze mee.
Dus maak ik jullie deelgenoot van mijn verwarring over mijn nogal onrustige aard.
Getuigen van mijn hard en met veel lawaai intrappen van open deuren.
Die aard bestaat overigens grotendeels uit een gezonde dosis cynisme.
Ironie dan?
Een obsessieve denker ben ik.
Ik schrijf.
Steeds minder woorden, dat wel, aan mijn oude dagboeken te zien.
Oneliners zijn de laatste tijd favoriet.
Een paar keer gewogen, tot ze wel of niet nuttig blijken als ballast.