Het enig goede aan zondagen tegenwoordig is dat ik tijd heb om goed naar muziek te luisteren, zonder afleiding, niet als achtergrondmuziek.
En soms komt die muziek heel hard aan.
In het kielzog van NoMeansNo reist altijd wel een band of muzikant mee die ik meteen adopteer in mijn nogal rommelige muziek-collectie, waar geen lijn noch enige consistentie qua genre in te ontdekken valt...
Soms is het een band die een zetje kan gebruiken.
En vaak zijn het mensen die al heel lang meedraaien in een soort van grote canadese muzikale clan, waar iedereen aan elkaars project een bijdrage levert.
De laatste dagen zijn een herhaling van zetten.
Ik ben dus nog steeds ondersteboven van Ford Pier, die ook in DOA en in de Showbussiness Giants meedeed.
Hij heeft geen zetjes van grotere acts nodig.
Ik was al helemaal lyrisch over zijn eerste cd, de tweede moet ik nog ergens opscharrelen.
Ik heb het wel vaker gehad, het gegeven dat ik een muzikant zo goed vind dat ik het wel van de daken zou willen schreeuwen.
"Aan de kant met je jutezak, madrileense sukkel, ik heb iets belangrijks te melden aan het volk, scheer je weg!, tot-inhaligheid-aanzettende-charlatan...,maar nu ik je toch spreek, ik ben verder redelijk lief geweest...als je toch hier op ons dak bezig bent, ik heb nog iets op mijn verlanglijstje staan..."
Ford Pier's laatste cd heb ik ondertussen wel en is ook al zo zeldzaam mooi...
Why On Earth heb ik ademloos aangehoord.
Om hem alleen met gitaar op het podium te zien staan terwijl hij dit speelt is indrukwekkend.
Hij heeft eigenlijk helemaal geen band nodig, hoe mooi dat ook is als ze er soms wel bijkomen.
Zijn stem en gitaar zijn voldoende instrument om het podium te vullen.
En daar ligt meteen een groot deel van mijn fascinatie voor Ford Pier.
Zijn griezelig intelligente teksten.
Confession Is Good For A Laugh vertelt over alle valse illusies die je opdoet in bepaalde fases en situaties van je leven...het is dan wel niet autobiografisch, maar wel herkenbaar, pijnlijk genoeg.
In All Fall Together versnelt het geluid van de drums (door John Wright van NoMeansNo) net zolang tot dat het overstuurde, bijna hysterische, geluid overgaat in het vage getsjirp van een krekel en een onbeschrijflijke rust de kamer vult...
Ik zei al eerder dat ik er zonder humor niet doorheen kom als het tegen zit, maar zonder muziek lukt het waarschijnlijk helemaal niet.
Muziek raakt mij vaak eerder op emotioneel dan op intelectueel vlak, maar in dit geval kan het ene niet zonder het andere...
Muziek kan verheffen.
All fall together, we'll be allright...
zie voor link eerdere info van 11 november 2004 over oa. Ford Pier.
No comments:
Post a Comment