Breken.

Met tradities dan.
Dat is vaak helemaal niet slecht.
In de feministische beweging bijvoorbeeld waren er nogal wat tradities waarmee ik best wilde breken.
Er waren dan ook wel een paar rare ongeschreven wetten.
Zoals de krampachtige opzet dat je nooit samen met je vriendje naar een feestje ging.
En al helemaal niet samen naar huis want dat stond zo onzelfstandig.
Het hebben van een vriendje is zelfs een tijdje verdacht geweest.
Waarop de vriendjes hard op zoek gingen naar hun eigen feministische inborst.
Soms sloegen de mannen op die manier wel eens door.
Alsof ik er beter van werd als zij zich schuldig liepen te voelen over alles wat er fout ging tussen mannen en vrouwen.
En ik heb eigenlijk nog niet eens het hoogtepunt van de hele beweging meegemaakt, kun je nagaan.
Ik heb, vooral toen ik er net over na begon te denken, hard gezocht naar een referentiekader.
Vrouwenstrijd, waar begin je dan als je vijftien bent?
In onze schoolbibliotheek lagen nog wat beduimelde uitgaves van oude, op "meisjes" gerichte brochures.
"Marie wordt wijzer!".
"Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid...".
"Kies exact!".
Boekjes waar ik het stof af moest blazen en met titels die nu niet bepaald tot mijn verbeelding spraken.
Er lagen ook een heleboel jaargangen van "Opzij".
En daar begon ik in te lezen.
Ik herkende mezelf echter niet in wat ik las.
Ik was geen carriere-mevrouw, en ik was niet invloedrijk.
Ik had geen dominante baas en had geen boeken geschreven.
Nu ben ik een grote meid en ik voel me nog steeds geen onderdeel van de doelgroep van het tijdschrift.
En ik weet nu ook waardoor dat komt.
De uitreiking van de "Harriet Freezer-ring".

Deze keer gaat de emancipatie-prijs naar Ayaan Hirsi Ali.
Vanwege bewezen diensten aan de emancipatie van moslimas in Nederland.
In mijn lokale krant werd aan de hand van een ingezonden brief terecht opgemerkt dat de emancipatie-beweging kennelijk had gebroken met een traditie.
Anja Meulenbelt en Mohammed Benzakour stellen dat je in die traditie normaalgesproken mensen hebt die achtergesteld zijn en een kampioen die voor de rechten van die mensen op komt.
Dit is effectief als de kampioen de sympathie van zijn/haar achterban heeft.
En dat klopt er niet aan de ring die Ayaan heeft gekregen.
Ze heeft namelijk vrijwel niemand in haar doelgroep die haar volgt en haar in die rol plaatst.
Ze kan de toon niet vinden om zichzelf en haar target-groep uit de marge te tillen.
Ik ontken niet dat ze er een dagtaak aan heeft.
Ze heeft een twijfelachtig lange stoet van critici en opinie-makers in haar kielzog die de multi-culturele samenleving gedumpt hebben en schoon schip willen maken.
Mensen die ik nu niet bepaald kan zien als adepten van een tolerante samenleving.
Ik las het stuk en ging in mijn eigen bescheiden conclusie zelfs nog een stuk verder.
Een kampioen heeft niet alleen de sympathie van de doelgroep nodig.
Maar ook het vermogen om sympathie op te brengen voor de mensen waarvoor hij of zij zegt te strijden.
Ayaan straalt een diepe minachting uit voor de moslim-meiden waarvoor ze beweert op de barricades te staan.
Ze worden ingekaderd en beoordeeld langs een streng neo-conservatieve lat.
Met zo'n vriendin heb je geen vijanden nodig.
Alsof de minachting voor moslims in het algemeen van mensen als Verdonk en Wilders ook verkocht zou kunnen worden als een oprechte poging tot emancipatie-bevordering.
Maar misschien is Ayaan zich helemaal niet bewust hiervan.
Verblind door de wierook die haar wordt toegewuifd, verward over waar de grenzen van haar bevoegdheden liggen.
Niet meer bij machte te onderscheiden waar volksvertegenwoordiging ophoudt en expressieve vrijheid begint.
Tegenwoordig bepaalt het establishment kennelijk, al dan niet via een vrouwenblad, wanneer en hoe iemand voor de goede zaak strijdt, of iemand zichzelf nu herkent in de beschrijving van slachtoffer of niet.
Breken met tradities is tot daar aan toe, maar moet je het ook overdrijven?