Een uitgelezen kans.

Dat was het verblijf van Geert in Zeist.
De opvang-faciliteit voor uitgeprocedeerde asielzoekers had hem misschien van zijn xenofobie kunnen genezen.
Maar hij vond het er niet zo leuk.
"Hier stop je toch geen mensen weg...", moet hij gedacht hebben,"Wat een doffe ellende..."
Hij vond er niks aan.
Hier kon je niet leven, ook al werd hem verzekerd dat er velen voor hem maandenlang hadden gewoond en in principe alle "basics" aanwezig waren.
Hij kon zich er niets bij voorstellen.
Hij was iemand die maar twee soorten personen kende.
Zijn hele leven ging hij er al van uit dat je mensen had en "nummers-op-een-dossiermap".
Maar als je de laatste groep ook als mensen gaat zien maak je alles hopeloos ingewikkeld wist hij...dus dat deed hij niet, hij vergeleek nooit, leefde zich liever niet in.
Zelfs niet op zijn sombere logeer-adres.
Hij had anders zo maar eens kunnen bedenken dat ook anderen, die hem hier voorgingen, van deze omgeving depressief werden.
Hij had kunnen nadenken over hun thuislanden, hun heimwee, en hun angst.
Over welke levensvragen zij hebben en hoe zij dit nieuwe land zien.
En hij had zomaar de conclusie kunnen trekken dat het mensen zijn, voor wie zoiets als fundamentalisme net zo hard, ongeacht waar ze vandaan komen, ver van ze af staat.
Dat ze er vaak voor op de vlucht zijn.
Hij was er zo misschien zelfs achter gekomen dat mensen met een andere culturele achtergrond, die niet naar huis kunnen uit veiligheids-overwegingen, meer met hem gemeen hebben dan hij zich zelf toestaat te geloven.
Maar zover kwam het niet.
Want hij vond het er niet zo leuk.
En zo kwam het hem eigenlijk niet eens zo slecht uit dat een collega-kamerlid tegen de pers zei dat ze naar huis wilde, omdat het zo saai was, zo zonder je eigen spullen en je boeken en kaarsjes en een goede wijn...
Dus nu mocht hij gewoon, net als andere belangrijke mensen, in een safe-house wonen op een aantrekkelijkere plek in de randstad.
Misschien wel gezellig in het een of andere stads-centrum, met een bruine kroeg om de hoek.
Waar hij niet werd afgeleid door de nog rond zwevende geest van de vertwijfeling van mensen die alles kwijt zijn, maar geen plan B hebben.
Waar hij zich, eventueel met vriendjes die er ook zo over dachten, weer volledig kon concentreren op alles wat onze waarden en normen bedreigde.
Waar hij kon luisteren naar de stem van het volk, die een beetje griezelend en fluisterend klaagde over mislukte integraties en hoofddoekjes in onze straten en achter onze balies...