Rollercoaster

Als ik aan het werk ben dan gaat alles in een moordend tempo, zelfs met mijn parttime-constructie.
Of misschien wel juist daarom.
Ik heb dan gewoon geen ruimte om rustig te kijken naar wat er met mij in gevoelsopzicht aan de orde is.
Ik heb daarvoor zelfs een uur per twee weken vastgezet in mijn agenda om dat te kunnen doen.
Hoe deerniswekkend is dat?
De rest van de tijd ben ik op school of verbeter ik gemiddelde rijtijden van A naar B tijdens de spits.
Het ene circus is het andere niet, maar ze zijn allebei even goed in staat er voor te zorgen dat ik me zelf niet hoor denken.
En dan is het vakantie en in mijn geval, zoals ik ook al een jaar geleden rond deze tijd meldde, is dat een zeer royale periode vrij.
Het grote verschil met voorgaande vakanties is dat ik deze keer niet meteen ziek werd op dag 1.
Maar verder verloopt alles volgens het geijkte patroon.
Ik reageer van alles af, een lange rit in mijn emotionele achtbaan, tot grote frustratie van mijn gezin.
"Hoort erbij" zeggen collega's, maar dat vind ik natuurlijk weer te gemakkelijk.
Er wordt heel wat spijt betuigt in huize Strangebrew de laatste dagen.
Maar ik kan elke dag opnieuw een poging wagen om gewoon naar beneden te komen, goedemorgen te zeggen en de dag door te komen zonder al te veel gebrul.
Nog vier weken.
Ik mag hopen dat ik nog maar een weekje puin ruim in mijn systeem en dat ik dan eindelijk een beetje tot mezelf kom.
Ik had gewoon in Rome moeten blijven.