Dat hebben kinderen met 7 jaar.
Zelfs al een hele tijd.
Goed van slecht kunnen onderscheiden.
Verliefd zijn, iemand missen...
Te veel nadenken.
En je afvragen of je er wel bij hoort.
Hoe verklaar ik dit anders?
Mijn oudste zegt zich eenzaam te voelen in haar nieuwe klas...
Haar oude klasgenoten waren uitzonderlijk lief.
Nu moet ze delicaat manouvreren tussen de banden die al gesmeden zijn.
Een meisje dat op zich best wil spelen heeft eigenlijk al een beste vriendin en die is jaloers...
Ik ben het zelf nog niet vergeten...hoe het is als je wel eens het vijfde wiel bent.
Niet traumatisch...maar je voelt het hoe dan ook wel, hoe klein je ook bent.
Dat soort gevoelens is niet iets waar volwassenen patent op hebben.
En opeens snap ik waarom ze de laatste tijd zo dwars is.
Ik realiseer me dat ik eigenlijk een ontzettende sukkel ben, dat ik dat niet zag...
Ik weet ook helemaal niet hoe ik zoiets zou kunnen oplossen voor haar.
Nog steeds niet, hoe oud ik ook wordt.
No comments:
Post a Comment