Zij had mij meer dan een jaar supervisie gegeven, vanuit mijn werk.
Een tijd lang heeft zij intensief met mij te maken gehad.
Ze heeft mij aan het denken gezet, aan het lachen gemaakt, geconfronteerd met mezelf en mij zelfs een keer in tranen gezien...
En hoe zeg je dan "dag" tegen zo iemand?
Door een goed glas wijn samen te drinken en elkaar nog eens goed in de ogen te zien.
En ik kreeg dus een kaartje.
Daarop stond:
"Wij leren onze grootheid niet door aan een of andere uiterste grens te raken, maar wel door ze beide te raken, en wat daar tussen ligt te vullen : citaat van Pascal".
Een zin die voor mij in de context pastte.
Een zin waar ik stil van werd.
Dat komt van pas, want ik wil leren om ook soms stil te zijn...
No comments:
Post a Comment