Bofferds zijn we.

Dat heb ik wel vaak gedacht de afgelopen week als ik door mijn nieuwe straat liep.
Met elf buren hebben we tot midden in de warme nacht staan kletsen op de stoep.
En dat was niet voor het eerst.
Aan de overkant was het donker en stil, maar het lijkt wel alsof de mensen aan onze kant, de zuidkant met veranda's, letterlijk hun zonnecellen overdag opladen en wat langer door gaan.
Ik vond onszelf dus bofferds, want ik houd daar wel van, van wat leven om me heen.
In onze vorige buurt kon dat ook wel.
Maar vaak alleen als iedereen dronken was, na een paar uur werd het dan al een beetje minder gezellig, ondanks de vrolijke muziek, de politie kwam uiteindelijk iedereen verzoeken om toch maar eens op huis aan te gaan, of anders plaats te nemen in een van de vijf busjes die ze hadden meegebracht.
We woonden aan een fijn pleintje waar we vaker met een paar buren buiten zaten te kletsen.
Maar we woonden er dan ook al elf jaar, en we hadden alle irritaties over en weer van elkaar geaccepteerd ondertussen.
Eigenlijk werd het pas leuk een paar jaar voordat we plannen hadden om weg te gaan, en opeens ging iedereen verhuizen...
Dit plein is iets groter, maar de warmte blijft ook hier lang hangen na een zonnige dag.
Hier donneert mijn lief geld aan vlaggetjes voor het voetbalfeest dat er aan komt omdat hij "best iets leuks met de buren wil doen".
Terwijl in onze oude buurt "uit protest" ons huis een zwart gat was in al het lichtgevende glimmende en vooral flapperende oranje-geweld!
Aan dit plein was eigenlijk iedereen van het begin af aan heel relaxed.
Iedereen woont er net, dat is het natuurlijk ook.
We raken hier het gevoel niet kwijt dat we op vakantie zijn, en dan maakt alles niet zo veel uit.
Je maakt alleen maar plannen om te gaan picknicken, de barbeque aan te steken, het bier koud te zetten.
Als de bomen straks wat groter zijn moeten er toch maar eens een petanque-veldje en wat bankjes komen op onze wadi.
Het moet wel heel raar lopen als dit geen hele fijne zomer wordt.