Import.

Dit dorp wordt door de stad omarmt.
Op de stadsplattegrond is dit buitengebied straks een gewoon stadsdeel, Noord.
We wisten het natuurlijk al lang.
Ook dat het dorp wellicht zijn naam kwijt raakt op termijn.
En dat alle dubbele straatnamen daardoor moeten worden bediscussieerd en veranderd.
We omarmen het dorp met onze nieuwe stadswijk zo stevig dat het nauwelijks nog kan bewegen en opgaat in de rest.
Maar het blijft voelen als een dorp.
Ik weet niet hoe het was om hier te wonen voordat dit allemaal gebeurde.
Ik weet wel nog hoe het was om daar in een echt dorp te wonen.
De Maria-verering, de schutterij, de jaarlijkse processie door de velden.

Toen ik nog in dat zuidelijke gehucht woonde waren er ook wel eens nieuwkomers.
Soms kwamen ze helemaal uit Maastricht, soms uit het oosten, de buren...
Maar meestal van nog verder weg.
Van boven de rivieren, het buitenland.
En die verstonden ons niet omdat wij een vreemd frans-duits-dialect spraken.
En wij verstonden hen niet omdat hun G zo hard was...
Deze mensen noemde men import.
Alsof het over een biersoort of een vreemde groente ging.
Import heeft het niet gemakkelijk in het zogenaamde gemoedelijke zuiden.
Die gemoedelijkheid is alleen gereserveerd voor toeristen.
Blijf je langer dan drie weken, dan merk je opeens dat de gezelligheid meer een besloten feestje is, en jij bent eigenlijk niet uitgenodigd...
Ik heb mensen soms twintig jaar hun best zien doen om in zo'n gemeenschap aansluiting te vinden, om uiteindelijk weer terug te gaan naar hun streek van herkomst.
En als u dit al koud vindt klinken, het eerste somalische gezin dat in de flat van mijn ouders kwam wonen werd nog net niet gefotografeerd door de rest van het dorp.
Ook zij zijn ergens gaan wonen waar ze niet aangestaard maar gewoon aangesproken werden.
Ik werd daarna zelf import.
Niet in een Limburgs dorp, heaven forbid, maar in een middelgrote stad.
Dat was niet zo buitengewoon, omdat er elk jaar tweeduizend nieuwe gezichten rond liepen.
En elk jaar gingen er ook weer een paar weg.
De stad was voor velen vreemd en was me dus lief.
En toen werd het tijd voor iets anders en verkasten we naar de Betuwse klei.

Met ons zijn veel anderen ook verhuisd naar het dorp onder de rook van de stad.
Uitgeweken naar de andere oever van de rivier.
Het gaat hier niet om een paar mensen die import zijn, maar om een paar duizend.
Het dorp wordt straks opgegeten door de stad, en zal haar naam zelfs veranderen.
Het is dit weekend kermis in dit dorp.
Die is gewoon nog klein.
Een rups, een draaimolen, suikerspin en een haringkar.
Je merkt er op deze dag bijna niets van, van die stad...