Ongepast en lomp.

Ik heb vandaag ongewild en onbewust een aantal ongepaste en lompe opmerkingen gemaakt.
Over de dood.
Nu ben ik niet zo handig met de dood.
Ik vind het pijnlijk en oneerlijk.
Ik ben een paar mensen op een schokkende manier kwijtgeraakt.
Zoals voor de meesten onder ons vond ik het verrekte lastig om zoiets een plek te geven in mijn leven.
En het kostte me nog meer tijd om de dood te zien als iets dat bij het leven hoort.
Een natuurlijke dood dan.
Maar meestal lukt het.
Ook al moet ik toegeven dat ik daarvoor een strategie heb ontwikkeld.
Ik bestrijd de meeste dingen die me frustreren en pijn doen met zwarte humor.
Ook dat mag in de ogen van een ander een zwaktebod zijn.
Maar er is maar een bepaalde hoeveelheid pijn die ik aankon en acceptabel vond.
En die was op een dag te fors overschreden om het nog op die andere, meer ingetogen en beschaafde manier te doen.
Ik ben ook maar een mens.
En daar komen we op mijn pijnpunt van vandaag.
Voel u vrij om verder te zappen.
Ik werk met pubers.
Pubers kunnen kennelijk een deel van hun hersenen niet gebruiken.
Pas na hun twintigste ongeveer schakelen ze het deel in dat ze gebruiken om rekening te houden met een ander.
Ik heb dat niet zelf bedacht in een grimmige bui.
Dat is wetenschappelijk bewezen.
Ze willen het misschien wel, maar kunnen het lange tijd niet.
Tot die tijd vinden ze het overigens wel fijn als er rekening gehouden wordt met hen zelf.
Maar dat is dus geen tweerichtingsverkeer en dat is helaas zo en dat is dat.
Ik kom het overal, mijn werk en in mijn vriendenkring tegen...
Soms zijn volwassenen ook net pubers.
Ik vind het meestal moeilijk.
Waardoor werd dit getriggerd?
Vandaag zag ik uit het raam van mijn lokaal een uitvaart.
Dat zie ik bijna elke dag want ik kijk uit op die kerk als ik les sta te geven.
Ik had al eerder die ochtend opgemerkt dat ik het best deprimerend vond.
Een leerling merkte op dat dit op zich niet altijd deprimerend hoefde te zijn, want er was een keer die auto, gelukkig niet de auto met de kist, die achteruit van een muurtje afreed en met de achtersteven vast zat in het bloemenperk.
En hoewel dat ongetwijfeld voor de familie erg naar geweest moet zijn, de uitvaart moest doorgaan en de auto werd aan de brandweer overgelaten.
Dat bracht mij op het onderwerp van bizarre uitvaarten.
Zoals die met dat bejaarde stel dat per ongeluk in de rouwstoet terecht kwam waarop het in elkaar werd geslagen door de rouwenden, omdat dit doorbreken van de stoet zo onbeschoft was...
Ik vroeg me hardop af of de rouwenden niet iets anders aan hun hoofd hadden.
Ooit, lang geleden, las ik een kort bericht over een vrouw die in een grafkuil was gevallen.
Ze merkte achteraf op dat dit nu iets was waarvoor ze haar hele leven bang was geweest.
Ik zei dat ik dat een vreemde manier van "in het leven staan" vindt...
Alsof ze elke dag tegen zich zelf zei :"Als ik vandaag maar niet struikel en boven op een lijkkist val...".
Hierop stormde een leerling naar buiten, gevolgd door een vriend...
Navraag wees uit dat de leerling recent een sterfgeval in de directe omgeving had gehad en de "grappen", die door mij werden gemaakt over uitvaarten, waren nu even niet te verteren.
Op school was er kennelijk opzettelijk niets over gezegd omdat er altijd flauwe grappen worden gemaakt over uitvaarten.
En juist dit zwijgen bleek nu geen garantie tegen ongepaste en lompe reacties op de dood.
Ik wil niet al te veel ingaan op die leerling zelf in deze, dat zou niet echt eerlijk zijn.
De persoon leest dit niet en kan geen repliek geven.
Eigenlijk had ik het niet eens zo expliciet moeten noemen.
Maar ik wil wel nadenken over het principe.
Dat mensen alleen rekening met je kunnen houden als je ze de kans daartoe geeft.
Mijn enige verweer voor mijn ongevoelige houding is dat ik het gewoonweg niet wist.
Ik stuitte geheel onverwacht op iets dat zeer gevoelig lag.
Maar er zijn nogal wat gevoeligheden in de leeftijdscategorie van de mensen waarmee ik werk.
En meer dan de helft daarvan, daar mag ik naar raden....
En ik zou me dus eigenlijk niet schuldig hoeven voelen hierover.
Ik moet het toch nog ergens over kunnen hebben, in een les...
Het recht om te kwetsen en gekwetst te worden, het is allemaal maar rationeel.
Natuurlijk ligt het anders als de spelers elkaar persoonlijk kennen in dit spel.
Maar het neemt niet weg dat ik liever de keuze wil hebben in dit soort situaties.
Om iemands gevoeligheden te kunnen negeren, ongepast en lomp, of om er rekening mee te kunnen houden.
Ik heb sorry gezegd.
De ander liet duidelijk merken dat je daar verdomd weinig mee kunt.
Dat was ook weer waar.
Ik kom er vandaag even niet uit.