Wederom um dos tres...

Daar staat ze dan, onze voltallige timba-sektie.
Met recht in de krant.
Zonder basedrums geen groove.
Zonder kleine percussie geen prikkels.
Zonder timbas echter geen afwisseling.
Zij zorgen voor de "kleur".
Ik stond bij de grote trommels achterin, mijn dochter vooraan bij het "kleine spul".
Het was dikke pret om zoveel spelers tegelijk te zien.
Ook al klinkt zo'n finale meestal nergens naar.
Het is meer een collectieve groet aan elkaar en aan de stad.
Er waren gisteren dertig bands komen opdraven.
Eentje zelfs helemaal van Isle of Wight.

Unidos op http://www.bestival.net/2005
Drie generaties in een band!
Dat komt helemaal goed dus, als ik later als ik groot ben aan de overkant ga wonen.
Spelen kan ik daar ook.
Het was bijna herfst, maar de regen kon ons niets schelen...