Ik woon in een fijn huis, het staat alleen meestal in het verkeerde land...
Het hoeft er niet eens zonnig te zijn.
Dat het nu in een land staat waar de regentijd van januari tot december duurt deert me niet.
Ik ruil het zo in voor een ander land met zeeklimaat.
Zeker in verkiezingstijd krijg ik hier last van.
Of als ik een krant lees.
Ik heb dus een probleem.
En toch...
We hebben vandaag voor het eerst aan deze kant van de rivier de aankomst van de Sint meegemaakt.
Veel, veel kleiner dan op de Waalkade.
Veel intiemer ook, want ik merkte opeens hoeveel mensen ik hier al ken.
En dat ik het nog leuk vind om ze allemaal tegen te komen ook.
Daar sta je dan met z'n allen in een weiland naast het waalstrand.
Te wachten op een heel klein bootje.
De ene sint was trouwens nog niet de dijk opgekrabbeld of de andere sint kwam alweer na zijn rondje stad terug op de andere oever!
Sint A en B dus.
Maar dat mocht de pret niet drukken.
Met een paar vrienden zijn we op het strandje blijven hangen.
De mannen gooiden met stenen, zoals dat hoort aan het water.
En ik bedacht opeens, zittend in het zand, met een vette grijns op mijn gezicht dat het clubje volwassenen dat daar stond elkaar al zo'n vijftien jaar kent...
En dat we toen wel eens gefantaseerd hebben hoe het zou zijn, later als we groot zijn, en of we elkaar dan nog wel eens zouden zien.
En nu zaten we hier aan het strand, in de novemberzon, met al dat kroost om ons heen.
En dan is het leven gewoon goed.
Het beste op zo'n dag is geen plannen maken.
Dus we eindigden met warme chocolade melk en stamppot, met z'n allen rond een grote tafel.
En zo hoort dat!
No comments:
Post a Comment