Een nachtmerrie, tenminste, dat besloot ik nadat ik er even over had nagedacht.
Niet dat ik bang was tijdens de droom, eigenlijk pas erna voelde ik me naar.
Mijn werk zat erop en ik liep door een zonnige stad, niet de mijne.
Op een bankje op een terras raak ik aan de praat met iemand die ook zin had in de lente.
In de lucht zien we tientallen vliegtuigen, in rijen van vijf, op het centrum van de stad afkomen.
En gek genoeg laten ze opeens van alles vallen.
Kleine glinsterende dingetjes lijken het, zilveren confetti die steeds groter worden om met een enorm geweld te exploderen zodra ze de grond raken.
Iedereen om me heen duikt onder een bankje of tafel, en ik vlucht naar binnen en schuil onder een zware groene biljarttafel.
Ik bedenk nog net dat ik mijn boodschappen en mijn bus naar huis wel kan vergeten, maar vraag me tegelijk af hoe ik mijn kinderen moet bereiken en of het wel zin heeft om naar huis te gaan...
En dan word ik wakker, met heel veel moeite.
Ik zet het tv-journaal aan, maar behalve dat de cast van Grease met een auto in de orkestbak is gevallen, is er niets interessants gebeurt in dit land.
Wat gist er in mijn hoofd, om me dit soort beelden in mijn slaap te laten zien?
We waren de dag ervoor trekkende vogels gaan bekijken in de polder, ganzen, wulpen en zwermen met vinken die opstoven uit het riet.
Allemaal vlekjes in de lucht als je omhoog keek, kwam het daardoor?
Betekent zo'n droom misschien uiteindelijk dat alles wel goed komt, omdat ik niet bang was?
Dubbele bodems, symboliek...
Dromen zijn bedrog, toch?
No comments:
Post a Comment