Niks nieuws...

...onder de zon.
Ik vertrok vanochtend naar Zwolle voor mijn eerste opleidingsdag.
Ik had volgens de conducteur teveel betaald voor mijn treinkaartje.
Te weinig met de trein gereisd de laatste tijd en duidelijk geen ochtendmens...
In de trein bedacht ik dat ik me ook niet eens had aangemeld voor deze dag.
En dat ik daar natuurlijk een aantal mensen mee op het verkeerde been zet als ik aankom.
"Nee, u staat niet op mijn lijst!", en niet hardop "...er zit er iedere keer wel weer eentje tussen...".
En ik was natuurlijk een uur te vroeg.
Maar net toen mijn zenuwen op het punt stonden om door mijn keel te gaan razen bedacht ik me dat het vast wel allemaal zou gaan loslopen.
Als er koffie was en iemand die de deur al had open gemaakt zou er voldoende tijd zijn om het allemaal op te lossen.
Er was geen koffie.
Ik begon na te denken over evenwicht.
Karma desnoods.
Hoe alles zich uiteindelijk uitbalanceert.
Je hebt ooit zwart gereden en nu heb je eens een keer teveel betaald voor de trein.
So what.
Als ik zou gaan doorredeneren had ik alles in het positieve kunnen denken, zij het niet voor meteen, maar als voorschot op later...
Ondertussen voelde ik me net een brugklasser, met een te zware tas en een redelijk onzekere blik.
Een half uur later was er koffie.
En zat ik in een zaal te luisteren naar open deuren.
Niet erg.
Dit was tenminste stof waar ik boven stond en mijn zelfvertrouwen nam toe met ieder nieuw sheet van de powerpointpresentatie.
Tot ik merkte dat mijn vakgenoten wel al hun boeken al hadden en zich al hadden aangemeld voor het daarbijbehorende tentamen.
Ze waren al bezig met blokken toen ik nog zat te staren naar mijn inloggegevens van mijn virtuele leeromgeving.
Ik ben nog niet begonnen of ik loop nu al de kantjes ervan af kennelijk.
Ook bekend terrein.
In de trein terug naar huis zie ik, tussen de lammetjes en de bloesems, data en portals en deadlines voorbij komen.
Als mijn te volle hoofd een state of mind is die ooit nog eens uitgebalanceerd moet worden, dan zal ik de laatste jaren van mijn leven wel helemaal geen zinnige gedachtes meer hebben.