Vooruitkijken.

Desnoods stukken overslaan.
Ik wil nog niet denken aan de dag dat ik me weer moet melden.
Wel aan dingen die we alvast gepland hebben.
London in september.
Schotland in oktober.
Er is geboekt.
Ik kan me niet concentreren, ik kan me niet tot werken zetten.
Maar ik krijg op z'n minst prettige kriebels in mijn maag als ik denk aan de dingen tussen de verplichte nummers in.
Ondertussen vraag ik me, in plaats van te denken aan de volgende cursus, liever af wat er nu met de toren van Pisa moet gebeuren, en hoe ze die 'recht' (crooked is the new straight...) houden.

En wanneer en waardoor de toren nu precies is gaan hellen.
En waarom ze er driehonderd jaar over hebben gedaan om op de al hellende toren steeds nieuwe verdiepingen bij te bouwen.
Waarom ze niet helemaal stoppen met bouwen als oorlogen te duur werden en net iets te lang duurden.
Als het wapenstilstand is kijkt men kennelijk om zich heen en denkt; "Oja, we waren nog iets aan het bouwen, dat is waar ook...".
En waarom ze er eigenlijk lak aan hadden dat zo'n scheef gevaarte tijdens het bouwen elk moment kon omvallen.
Dat snap ik niet aan mensen en torens.
Dat houdt me bezig.
Alles liever dan de rest.