Violen.

Ik heb nauwelijks zicht op wie dit leest.
Dat is op zichzelf al een gegeven waarover anderen zich altijd meer druk schijnen te maken dan ik zelf.
Waarom ik toch allerlei persoonlijke bagger het internet opgooi?
Omdat het een prima beerput is en ik van mijn hart liever geen moordkuil maak.
Omdat ik het beter hier kan afreageren dan op mijn gezin.
Zijn dat voldoende cliché's?
Ik moet rekening houden met het feit dat ik kans loop dat zowel collega's als leerlingen lezen wat ik denk of voel met betrekking tot mijn werk.
En vandaag interesseert me dat even geen r**t.
Dan leest iemand misschien dat ik het beu ben dat mensen bewust op de verkeerde knop duwen bij mij, en wanneer ik dan eindelijk een keer reageer, me ook nog voor mijn voeten gooien dat ik niet zo emotioneel moet reageren.
Dat was nou juist waar ik de hele dag over gewaakt had, mijn emoties...
We zitten midden in een reorganisatie en een nauwere samenwerking met andere teams komt steeds dichterbij.
Wie nu straks bij wie onder de vleugels komt is niet duidelijk, maar er gaan dingen heel drastisch veranderen.
Ik kan leven met mijn contractbasis die constant in de lucht hangt.
Ik kan ook leven met mijn vreemde tussenpositie, op niets meer dan mijn jarenlange aanwezigheid gebaseerd.
Ik zou zelfs boven de sfeer kunnen gaan staan als ik daar echt mijn best voor doe.
Maar pijnpunten in al deze chaos geeft iemand niet het excuus om uit halen naar degene met de meest onduidelijke, lees ongevaarlijke, status binnen het team waarin iemand werkt.
Dat ben ik dus.
Een geuzenpositie, maar tegelijk niet de meest comfortabele.
Al mijn energie gaat op dit moment zitten in het loslaten van mijn teleurstelling over mijn emotionele betrokkenheid bij reacties van anderen op alle veranderingen, terwijl ik me zo vast had voorgenomen helemaal niets meer te voelen met betrekking tot mijn werk.
Ik dacht dat ik mijn prioriteiten op een rijtje had en nu zit ik hier toch met een flinke portie woede en zelfbeklag waar vioolmuziek bij hoort.
Ik tracht het achter me te laten door een stompzinnig programma over het kopen van huizen op het engelse platteland te kijken.
Maar ik zit me constant af te vragen of de eigenaars van de huizen, wanneer ze dit programma naderhand zitten te bekijken, zich heel erg belazerd voelen, wanneer potentiële kopers proberen op zo onbeschoft mogelijke wijze de huizen en hun inrichting afkraken om de prijs te drukken...
Genant, die plaatsvervangende schaamte.
Iemand doet zijn best om een leuk huis neer te zetten en degene die er gebruik van gaat maken ziet er alleen maar gebreken aan.
Wacht eens even...
Morgen sta ik voor de keuze of ik mezelf weer aanbied om mee te denken of thuis met niets doen geld ga zitten verdienen.
Afhankelijk van hoe hard ik op mijn bek ga na een eerste confrontatie met de een of andere niet helder nadenkende hork ben ik morgen waarschijnlijk vroeger thuis dan normaal.
Arbeids-ethos is misschien nog wel het meest over het paard getilde principe van de afgelopen twee eeuwen...
De violen klinken wel nog, maar ik weet ondertussen het geluid weg te draaien.