Rusten.

Precies 85 jaar geleden ontdekte de Britse onderzoeker Howard Carter het graf van een vrij onbelangrijke , jonge farao.
Toetanchamon regeerde van ongeveer 1345 tot ongeveer 1335 voor Christus over Egypte.
Maar hij werd nooit zo belangrijk als Ramses.
Hij is vooral beroemd geworden omdat hij zo'n jonge farao was.
Zijn leven kent de belofte van veel dramatiek met een potentieel mysterieus en tragisch einde.
Zijn masker kent iedereen wel.
Het was opmerkelijk dat het graf nog zo mooi intact was.
Was.
Het verhaal wil dat de ontdekkers allemaal door een vloek zijn getroffen omdat het graf door hen geschonden is.
Sindsdien hadden rond vijftig mensen het gezicht van Toetanchamon ook echt gezien.
Maar om de mummie beter te kunnen preserveren ligt hij vanaf nu in een plexi-glazen kist, net als sneeuwwitje, maar dan anders.
Nu kan iedereen hem gewoon aankijken, hij ligt niet meer verpakt in zijn windsels en sarcofaag.
Het lijkt of hij gewoon ligt te rusten.
Hij heeft zijn ogen dichtgedaan om zich even niets aan te trekken van de duizenden toeristen per dag die aan hem voorbijschuifelen.
Mensen die belangstelling hebben voor het verleden.
Of zich willen vergapen aan het fenomeen 'dood, een echte dode, maar nog niet vergaan'...
Eigenlijk is dit een bizarre praktijk.
Hoe zou dat zijn, als ze een europese monarch vinden over een paar duizend jaar?
En zouden ze die dan ter bezichtiging opgraven...en daarna tentoonstellen?
Dient dat een hoger doel?
Of is het net als met Lenin, een potentieel pelgrims-doel en een toeristentrekker.
En dit waren hoogwaardigheidsbekleders.
Er zijn ook mummies die tijdens hun leven helemaal geen belangrijke mensen waren, maar na hun dood gewoon tegen de tand des tijds bestand bleken, en nog een gezicht blijken te hebben.
Het is niet echt rusten in vrede.
Hoe dan ook, dit is Toetanchamon.
Hij heeft er wel eens beter uitgezien.