Ik heb al twee dagen de neiging om dingen van me af te schreeuwen.
Maar ik kan en doe het niet.
Ik zal iets anders moeten verzinnen.
Dus loop ik op zulke dagen een beetje in mezelf te praten.
Dat lijkt ook nergens op en mensen denken bovendien dat je gek aan het worden bent.
Tenminste...
Ik merk dat iemand me dan, glimlachend maar met een beetje onzekere blik, aankijkt.
En vraagt of alles goed gaat.
Mijn geruststelling overtuigt kennelijk niet echt, maar er wordt geknikt en doorgelopen.
Het is gewoon zo'n dag.
Soms vliegen dingen je gewoon aan.
Dat heeft wellicht iets te maken met antwoorden.
Die je alsnog krijgt, maar die je niet kunt wegslikken.
Die nog steeds niet alles verklaren.
Vervolg en strafeis
No comments:
Post a Comment