Mij ontging in eerste instantie helemaal het belang hiervan.
Ik ben niet getrouwd en ik ben onderdeel van een stijgende statistiek.
Tot ik wat links eronder zag staan.
Alstublieft! , bel jeugdzorg maar alvast.
Er zijn tegenwoordig nog hele volksstammen die geloven dat een ja-woord alles goed regelt.
Dat je dan nergens meer over na hoeft te denken.
Ik wil niet vervelend doen, maar ik weet zeker dat ik mijn zaken beter op papier heb staan dan menig getrouwde vriendin.
Het huwelijk als instituut is naar mijn opvatting aan revisie toe.
Met alle respect voor hun gevoel voor romantiek moet ik me steeds beheersen om ze er niet fijntjes op te wijzen dat huwelijkse voorwaarden geen gebrek aan liefde, en dat een testament geen vertrouwensbreuk is.
De redenering "daar komen we allemaal wel uit samen" is goed bedoeld.
Heel lief en zo.
Maar ik ben blij dat ik ze de kost niet hoef te geven, die vrienden die 'tot de dood ons scheidt' toch wel erg lang en lastig vonden...
Een contract en een testament, dat is het minste.Om niet in herhaling te vallen met die ene oom, die nog voor de begrafenis voltrokken was, een bitter gevecht begon over alles van waarde dat uit het, net een jaar hypotheek-vrije, huis van mijn grootouders kwam.
Ik ben ook zo'n muts die niet geloofd dat zij en haar geliefden zich op zo'n manier laten kennen.
Maar zeg nooit nooit.
En ik heb geen zin om terug te komen na mijn dood.
Om degenen die over mijn dierbaren of mijn bescheiden bezittingen durven te gaan vechten op te zoeken als de zon ondergaat.
Half doorzichtig, maar heel erg aanwezig bezoek ik ze in hun onrustige slaap.
Om ze zolang ze leven alleen maar nachten met angstdromen en koud zweet te bezorgen als dat mijn enige nalatenschap zou zijn.
Ruzie.
Slecht voor mijn karma, dus ik probeer ook nu in leven zo min mogelijk te matten.
Maar iedereen kan rustig zijn ogen dicht doen, alles is dichtgetimmerd.
De kinderen gaan niet meteen door naar de Raad van Kinderbescherming, daar zit nog een buffer tussen.
Voor hen is alles goed geregeld, wat er ook op ons pad komt.
Wat de rest betreft; er is tegen de tijd dat ik het tijdelijke inruil voor het eeuwige waarschijnlijk niet veel meer dat nog te verdelen valt.
Ik leef hier en nu.
En ik kan niets meenemen.
2 comments:
Ik ben het met je eens dat een huwelijk niet zaligmakend is, en dat het niet meer van deze tijd is om je druk te maken of mensen wel of niet getrouwd zijn, maar ik geloof wel dat voor sommige mensen het huwelijk een toegevoegde waarde aan de relatie kan zijn. Een manier om aan je partner en aan de rest van de wereld te laten zien dat je voor elkaar kiest. Niet de enige manier, maar wel een leuke manier, vind ik. Vandaar ook mijn recente huwelijk (na 7,5 jaar samen en 5 jaar samenwonen).
En die toegevoegde waarde zou ik ook nooit bij iemand willen wegnemen! Jullie zijn al lang bij elkaar, zodat jullie vast precies weten waar jullie aan beginnen met elkaar, en tegelijkertijd net zo weinig als een ieder van ons weet wat er voor je in petto zit...
Bij dit soort huwelijken kan ik alleen maar in verwondering mijn mond dicht houden en jullie benijden om dat stuk moed. Echt. Ik denk dat ik er dus nog iets aan moet toevoegen naar aanleiding van je reactie :)!
Post a Comment