Niet slapen.

Ik weet dat het de compensatie is tussen een negatief geladen en een positief geladen deel van een wolk, en dat dit zo snel gaat dat er elektriciteit bij vrijkomt.
Ik weet dat de donderslag de geluidsgolf is die ontstaat door het uitzetten van warme lucht.
Het begint heel klein, maar wordt heel groot.
Ik weet, maar begrijp niet.
Het blijft abstract, en daardoor nog net zo fascinerend als toen ik zes was.
Ik ben nooit bang geweest voor onweer, daar waar ik het misschien vaak wel had moeten zijn.
Ik bleef gewoon zwemmen, als de anderen het water uitgingen ging ik er juist in.
Lekker rustig.
Zo'n groot jaren vijftig zwembad in een open veld, weinig bomen, geen hoogspanningskabels in de onmiddellijke nabijheid, op een heuvelrug met uitzicht over het dorp en de volgende heuvelrug.
Hoogste punt.
Het zwembad staat al jaren leeg, het witte terras met palmbomen is gedeeltelijk omgevormd tot een biker-kroeg met een kleine camping op de plek waar je vroeger kon midget-golfen...
Ik kijk nog wel eens door een gat in het hek en zie dan de lange rij met omkleed-cabines en douches, het vijftig meter-bad met duikplank en kleine glijbaan, het kleinere oefenbad en het plonsbadje met de paddestoel in het midden en het lijkt allemaal zoveel kleiner dan in mijn herinnering en ik voel me opeens stafoud.

Maar ik weet nog precies hoe het voelde om daar met donder en bliksem te zijn.
Omdat ik onweer kennelijk niet zo goed begrijp zag ik er ook geen gevaar in, alleen maar de schoonheid van zo'n 'perfect moment in time'.
In het water duiken, water dat even later bijna rimpelloos was omdat ik heel stil bleef liggen in het midden van het vijftig meter bad, onder een donker antraciet-kleurige lucht, waar dan een barst in kwam, paars of geel, gevolgd door een aanzwellend gebulder of domweg een korte oorverdovende knal.
Iedere keer als de lucht donkerder wordt dan de normaal donker tegen de lucht afstekende , maar nu opeens met een metalige glans oplichtende antennes, daklijsten of hijskranen om me heen, begin ik me te verheugen op zwaar weer, als een klein kind.
Ik voel de ontlading vaak.
Als een kleine drukgolf, of een licht geknetter achter in mijn hoofd of aan mijn slapen.
Ik beeld me soms zelfs in dat ik het kan ruiken wanneer de bliksem de grond raakt en ergens contact mee maakt.
Als ik op het balkon zat, en mijn moeder ondertussen alle elektrische apparaten uitschakelde en mij verbood de telefoon te gebruiken, was dat spannender dan een enge film.
Even later kwam mijn moeder met een beker chocomel voor ons allebei naast me zitten.
Dat we samen bijna het hoogste punt op de flat waren deerde ons niet.
Wij genoten van het schouwspel van de bliksem die op die hoogspanningsmast op de heuvel voor ons insloeg, en over de lengte van de kabel 'ricocheerde', om vervolgens de grond in te slaan.
En dan wachten op de geluidsgolven die aan alle kanten door de heuvels werden weerkaatst.
Wie wil er dan slapen?