Dertien.

Wat men er ook van vindt, dat een dertienjarige de wereld over wil, twee jaar lang en min of meer alleen, in Nederland mag het niet.
Ouders krijgen een ontzegging van hun macht, het meisje krijgt heel vaak te horen dat ze tot haar 18e gewoon naar school moet, end of story...
Het is wellicht gevaarlijk, ongeacht iemands leeftijd, maar dat zijn wel meer dingen.
Zo ken ik iemand met een zoon die racet, op hele snelle, grote motoren, al vanaf zijn negende.
Hij valt ook regelmatig er van af, en zou zomaar eens zijn nek kunnen breken...
Maar dat mag.
Je mag ook vanaf je zestiende het leger in, en je mag vanaf je zestiende allerlei drugs je lichaam in kieperen, is allemaal toegestaan of gedoogd.
Je mag op straat worden gegooid en op drift raken als je toevallig het kind bent van illegale ouders, of een minderjarige asielzoeker.
Maar bewust twee jaar reizen in je eentje, met om de drie weken een haven waar je binnenloopt en dagelijks contact met vrienden en familie, mag niet.
Dan begint opeens iedere gezagsdrager in Nederland zich met je te bemoeien.
Begrijp me niet verkeerd, ik vindt het een zot plan, ik zou zelf ook zwaar tegensputteren als mijn kroost met dit idee thuis kwam.
Er zijn overal piraten (en dan niet van die leuke met een houten been en steekhoed, maar gewoon naarlingen met automatische geweren), iemand van dertien heeft nog best wat hersenverbindingen te gaan om lange termijn ontwikkelingen en gevaar in te schatten, fysiek is het een heel gedoe als er averij opgelopen wordt en je bent verdomd ver weg als je serieus ziek wordt, en wat doe je als de eenzaamheid je de das omdoet?
Maar al die dingen zijn door het meisje, op een schip geboren, zowel als de ouders overwogen, zij willen het aangaan.
Mag niet.
In eerste instantie dacht ik nog: Terecht! Ze lijken allemaal wel gek!
Maar hoe meer ik er over nadenk, hoe meer ik me realiseer dat het misschien niets is voor mijn kinderen, of voor wie dan ook, maar misschien wel voor dit meisje van dertien.
Misschien is leeftijd maar een getal.
Over vier dagen loopt het schip van een jonge Brit binnen die twee jaar onderweg is geweest.
Hij klinkt en oogt op alle beelden heel gezond van lijf en leden.
Nooit heeft ook maar een enkele instantie zich bemoeit met zijn plannen om de wereldzeeën te bevaren: geen jeugdzorg, geen Raad voor de Kinderbescherming, geen burgerlijke stand, geen onderwijsinspectie, geen politici, geen stuurlui aan wal die hebben geprobeerd hem het uitvaren te beletten, terwijl hij pas veertien was toen hij voor het eerst vertrok.
Maar in Nederland mag het niet.
Mag wel als ze haar staatsburgerschap opgeeft.
Dan is er in ieder geval geen nationale instantie die de Zwarte Piet toegeschoven kan krijgen.
Dit heeft uiteindelijk niet zo veel te maken met de zorg om het meisje, dan wel met de bemoeizucht van een alles regulerende overheid die zich constant in het nauw gedreven voelt om zich te verantwoorden en dat het liefst wil vermijden.
Hoeven we alleen maar die ouders de schuld te geven als het onverhoopt mis loopt.
Ergens wringt deze schoen enorm
Het is zo dubbel, ik denk dat het mijn taak en instinct is om mijn kinderen ver van gevaar te willen houden, maar ik wil ze tegelijkertijd ook de vrijheid geven om te zijn wie ze zijn.
Al helemaal als allerlei mensen die ik niet ken zich met mij en mijn gezin gaan bemoeien, dan ga ik ook met mijn hakken in het zand.
Ik ben bijna om, denk dat ze gewoon moet gaan, desnoods stiekem, wat niet weet....