Een maand mag ook...
Ik zou het helemaal niet erg vinden om één keer, héél eventjes, Helene Kröller-Müller te zijn.
In de periode van de 'Art Nouveau', idioot rijk en niet gehinderd door mijn geweten met betrekking tot mijn sociale positie, die ik ook maar bij geboorte in de schoot geworpen heb gekregen en niet verworven.
Voor één keer 'oud geld', bijna adel, en getrouwd met een rijke industrieel die bovenop zijn eigen weelde ook nog eens die van mijn rijke papa kon stapelen.
Helene hoefde zich alleen maar bezig te houden met de aankoop van kunst en met de aankleding van het jachtslot dat ze liet bouwen onder de kritische blik van Berlage.
Als ze niet in Frankrijk of Italië op zoek was naar werk van schilders die op het punt stonden geschiedenis te maken, was ze in het familie-buitenverblijf druk gasten aan het ontvangen, omringd door haar personeel, een butler, belangrijke mensen uit culturele en wetenschappelijke kring en allerlei nieuwe technologische verworvenheden die het leven in 1920 comfortabel en aangenaam maakten.
Ik zou zo in dat jachtslot in de vorm van een hertengewei trekken, er vrijwel niets aan veranderen (want ik houd van Berlage en alles in het jachtslot, tot aan de gebruikte materialen, kleuren en meubelontwerpen aan toe, komt van zijn hand).
Ik zou wel de meeste spullen van mevrouw zelf er subiet uit gooien (ik heb niet veel met kostbaar porselein en zeldzame Chinese schilderkunst) en zelf in de rookkamer annex bibliotheek vertoeven iedere avond, ook al was dit eigenlijk geen vrouwen-ruimte.
klik op thumbnails voor grotere afbeeldingen
Ik zou naar de aalscholvers kijken die in de vijver, uitgegraven in de vorm van een zwaan, jagen en ik zou genieten van de stilte en de enorme ruimte van de Hoge Veluwe om me heen.
Ik zou nooit denken aan het feit dat werkelijk iedere individuele baksteen die gebruikt is om dit gebouw neer te zetten met de hand is geglazuurd, steen voor steen.
Ik zou nooit nadenken over de politieke keuzes van mijn twee NSB-zonen, me niet druk maken over het feit dat mijn hooggeachte Duitse vaderland mijn hele kunstcollectie ondertussen als 'entartet' af zou doen, het zou namelijk simpelweg niet in mijn belevingswereld passen om politiek te denken.
Ik zou nooit erover nadenken dat het eigenlijk absurd is om de thee elke dag, vanwege het uitzicht, te willen gebruiken in de hoogste torenkamer, die ik met de derde ooit gebouwde lift in Nederland bereik, terwijl dit voor mijn butler Thomas niet toegestaan is.
Wanneer hij boven komt erger ik me misschien zelfs aan het feit dat de thee afgekoeld is, en ik zal een beetje geïrriteerd wachten tot hij de thee weer heeft opgewarmd in het naastgelegen minikeukentje...stil en discreet, want ik wil natuurlijk niet lastig worden gevallen met dit soort futiliteiten.
klik op thumbnails voor grotere afbeeldingen
Ik zou er nooit aan denken dat mijn leven bijna buitenaards is, vergeleken met het leven van al die mensen die op mijn landgoed werken en eigenlijk diegenen zijn die het allemaal in stand houden.
Ik zou er nooit aan denken, omdat Helene dat ook nooit deed...
Ze was wie ze was, een vrouw uit een klasse die alles wat ze had heel vanzelfsprekend vond.Ik zou dus voor één keer gezegend willen zijn met zo'n gemoedstoestand, waarin ik alleen maar hoefde te genieten van de prachtige dingen waarmee ik me omringde, zonder ook maar een moment na te denken over de vraag of ik me al die prachtige Van Goghs, Toorops, Gauguins, Picassos, Van der Lecks, Légers en Seurats kon veroorloven, in een omgeving die, zo weldadig en modern als maar mogelijk voor die tijd, in al mijn behoeftes voorzag.
Zelfs toen de Kröller-Müllers door de crisis alles kwijt raakten, en het hele landgoed moesten pachten van de overheid, namen zij liever genoegen met een prettige leugen, dan dat ze er echt over gingen nadenken: tot aan hun dood mochten ze op het landgoed blijven wonen, niet meer als eigenaars, maar wel in staat om deze levensstijl nog even aan te houden, dan wel de schijn op te houden...
De hele collectie werd in een museum ondergebracht, het jachtgebied werd beschermd cultureel erfgoed, dat moet toch een fijne gedachte zijn geweest voor deze mensen met oogkleppen op, wiens hele leven om hun eigen gefantaseerde Eden gedraaid had.
Ze zeggen dat geld niet gelukkig maakt, maar het is vast verrekte aangenaam om er even heel erg veel van te hebben en je dromen te leven...
No comments:
Post a Comment