Het grote graaien...

Wow.
Kans van slagen heeft het waarschijnlijk niet, bij gebrek aan een degelijke juridische basis volgens mensen die er meer verstand van hebben dan ik zelf.
Maar Buma Stemra wil straks liefst geld zien voor de muziek in de kolom rechts van u en dat is niet zo fraai, want dan ben ik straks failliet.
Ik ben inderdaad net als velen ook benieuwd hoe dat dan straks gaat, ik krijg in theorie een kans om na een waarschuwing eerst alles eraf te gooien wat met muziek te maken heeft van mijn myspace, blogger of facebook, of anders een gepeperde rekening.
Ik denk overigens dat ik, wanneer Buma de plannen echt succesvol doortrekt, de stekker definitief er uit trek, want als ik al geen vrije informatie of muziek van het internet meer mag doorgeven via mijn miezerig weblogje, waar pakweg een twintigtal mensen wel eens langs komen, dan is voor mij de lol er wel een beetje van af...
Muziek is namelijk een groot thema voor mij, en wat ik mooi vind, wil ik graag delen.
Uiteraard verdien ik daar niets mee, er wordt hier verder nergens voor geadverteerd, ik ben geen bedrijf.

En nu wil straks iemand geld voor al die stukjes muziek, en veel.
Het is een kwestie van tijd, straks komt iemand op het idee om bloggers te laten betalen voor gedichten, of misschien zelfs voor fragmenten uit boeken, omdat er wellicht te weinig boeken worden verkocht.
Terwijl de meeste creatieve uitingen die op het internet rondzwerven ooit door de makers ervan zijn vrijgelaten, om anderen te laten mee beleven, om zich te manifesteren, om contact te maken met geestverwanten.
Ik ben geen musicus, maar vindt soms aanwijzingen in muziek die me doen geloven dat de makers ervan net als iedereen een draadje vast hebben om hun weg te vinden door het labyrinth waar we allemaal in ronddolen.
Al onze draadjes maken een lang stevig touw, en nu begint iemand daar in te snijden.
Terwijl het zo ontieglijk banaal is, deze hele discussie over geld.
Muziek die ik hier in het voetlicht zet bezit ik bovendien al.
Ik heb daar al ooit voor betaald...