Soms...

...is een reclame geweldig bedacht.
Dansen is overigens iets wat ik niet vaak meer doe.
Gisteren toevallig, op Jerafest, dáár heb ik gedanst; Bal-folk!, het schijnt een echte rage te zijn...

Maar vooralsnog bakte ik er niet veel van...gelachen heb ik wel!
Om mezelf vooral, het ziet er namelijk veel simpeler uit dan het is.
Als ze zeggen dat iedere no-no het kan is dat niet bepaald denderend voor mijn zelfvertrouwen.
Het is daarnaast hilarisch om je dochter van tien te zien dansen met een stoere twee meter lange Marilyn-Manson-fan in vol ornaat.
Maar vooral de naïeve onschuld van dit groeps-gebeuren is aanstekelijk, en ik viel dus als een blok voor al die blijheid.
Dus de volgende keer als ik daar sta en denk ; "Hey! die dans ken ik, dat is een chapelloise!", hoop ik dat iemand me tegen houdt of dat juist helemaal niemand me daar kent.
Ook heb ik me weer eens verbaasd over hoe klein de wereld is, als ik even later op het podium een oud-leerling van school ontdek op gitaar, die op die manier laat zien dat je het ook zonder schooldiploma prima kunt redden.
En als hij later, na het optreden, tegen me zegt dat ik voor de grap even met de zanger van zijn band moet gaan praten, kom ik er zodoende achter dat deze één van de oprichters is van de school waar ik nu werk...dan lijkt de cirkel, om maar bij de danstermen te blijven, rond.
Kijk, dat is toch straffe kost!
Pagan-clan, unite your tribes!