Ik zou nu heel cynisch kunnen stellen dat maar een klein deel, if at all, langs de hebberige klauwen van de presidentiële clan komt, dus wat heeft het voor zin, omdat er gewoonweg te veel mensen zijn die misbruik maken van de ellende van anderen.
Ik zou mee kunnen gaan in de kritiek dat de salarissen van directeurs van hulporganisaties te puissant zijn, en 'onze' salarissen niet, dus waarom zou ik en dat ze zelf maar...
Achteraf bedenk ik nog dat er straks mogelijk een Amerikaanse bezettingsmacht achter zal blijven om 'de democratie te herstellen' zoals op wel meer plekken, en daar hebben we dan allemaal vrede mee, want het was zo erg en wij waren wel allemaal zo betrokken maar 'Amerika doet tenminste iets'...
Maar wat schiet het volk in de platgegooide krottenwijken op met al die comfortabele wijsheid.
Dus hoop ik inderdaad maar dat iemand ooit ergens iets ontvangt en er wat mee kan, dat er voldoende strakke internationale coördinatie ter plekke is om de hulp daar te krijgen waar het gebruikt wordt.
En luister ik niet naar het venijnige stemmetje in mijn hoofd dat me meesmuilend prijst omdat ik zo keurig, bij gebrek aan betere oplossingen, mijn schuldgevoel weg doneer.
Ik heb alles wat ik nodig heb en, wellicht tegen beter weten in, vertrouwen.
Ik heb vooralsnog gewoon genoeg, zij hebben helemaal niets.
No comments:
Post a Comment