Opnieuw.

Het doek is gevallen.
De risicojongeren van de regio Nijmegen worden binnen een paar maanden alleen nog maar in quarantaine gezet, wij mogen ze dan van de straat afhouden, voor extra begeleiding krijgen we gewoon geen ruimte meer, ze moeten maar gewoon het protocol waar ze ooit op uitvielen opnieuw volgen en ophouden met problemen hebben...
Over een jaar of drie, als deze hele reorganisatie wordt geëvalueerd, moet er ergens door dat zelfde bestuur verantwoording worden afgelegd over het feit dat ze hun zorgplicht verzaakt hebben.
Wellicht dat er dan iemand zich afvraagt of er nog ergens mensen zijn die ervaring hebben met deze doelgroep, die maar steeds uitvalt.
Wellicht bedenkt opeens iemand het briljante concept van een school met een kleinere setting, individueel mentoraat en staatsexamens...
Wellicht dat er dan iemand zegt; "Maar hadden we niet ooit zo'n school, wat is daar ook al weer mee gebeurd?...".

Al maanden lang verveel ik mijn omgeving met mijn frustraties over mijn werkgever, het is klaar nu...
Ik ben uitgeraasd.
Karma.
Eerst moet ik door een diep dal en dan kom ik op een punt waar ik nieuwe mogelijkheden zie.
Ik begin weer helemaal opnieuw.
Als het moet investeer ik weer zestien jaar in een formule die beter werkt dan dit jammerlijke "pappen en nathouden-verhaal" waar we nu in worden gegooid.
Kent u nog iemand die een leerlinggerichte leef-werk-school wil oprichten en een geschiedenis/duits/maatschappijleer-docente met mentoraatservaring kan gebruiken?
Tot die tijd, ik heb namelijk nog wel mijn baan, blijf ik nog wel even een lastige luis in de goed gesoigneerde pels van ons bestuur.