Uh, ok...!

"Hey! Een doos! Spannend! Wat zit erin?".
Soms moet je niet alles willen weten.
Maar het dochtertje van N. staat glunderend voor me en zegt: "Konijn!".
Ik krijg een doos op schoot en blij maak ik de doos open.
Ik ken Konijn, ik heb er wel eens voor gezorgd, het geknuffeld en vervloekt omdat het zo'n konijn is dat wel eens de andere kant van de stad gaat verkennen en dan moet ik toch behoorlijk mijn best doen om ervoor te zorgen dat Konijn weer in zijn hok komt voordat het ontdekt dat er best veel auto's in een stad rondrijden.
Konijn is zeer talentvol, want weet steeds weer opnieuw een gat te maken op een plek waar ik het niet kon vinden.
Konijn is ook best lief, dat bijten is niet persoonlijk bedoeld, dat doen konijnen nu eenmaal soms.
En het is een sociaal konijn: Konijn maakt er geen probleem van om af en toe in een doos te worden rondgesjouwd.
Konijn weet dat dit één van de dingen is die in de profielschets staan als je bij kinderen in een tuin mag gaan wonen.
Zei ik al dat ik blij de doos open maakte?
Nog steeds glunderend zegt het kroost van N. doodleuk: "T'ís een dood konijn nu!".
En ze pakt, nadat ik mijn hoofd uit de doos trek, en mijn gezicht in de plooi probeer te houden en heel welbespraakt "Uh, ok...!" zeg, de doos weer van mijn schoot en huppelt er mee de tuin in.
N. moet vreselijk haar best doen niet te lachen over mijn niet te duiden gezichtsuitdrukking, maar dat mislukt.
"Tja, zo gaat het ook!" zegt ze lachend, daarmee doelend op hoe haar dochter omgaat met verlies.
Dat zit wel snor, voor zover het Konijn betreft.
Dag Konijn...
Als ik even later naar huis loop, bedenk ik dat ik vroeger nooit bij vriendinnetjes over de vloer kwam die met niet levende huisdieren rond liepen te sjouwen.
Moeders en vaders deden hun best om goudvis/parkiet/cavia/konijn snel onopvallend te vervangen dan wel snel ter aarde te bestellen en een puppy te kopen, of rolschaatsen.
"Kijk eens, wat mooi!".
Waar maakten die ouders zich eigenlijk precies druk om?
Maakbare wereld?
Die bestaat niet.
Gelukkig.