Soms heb je dat ook een beetje bij verliefdheid geloof ik, dan gebeurt er uiteindelijk helemaal niets, dat doet even zeer en dan is het een paar dagen vreemd en ongemakkelijk, maar daarna leef je gewoon door...
Morgen is er toch nog een feestje in de hoofdstad om het team te bedanken, hopelijk gaat de liefde van de fans echt diep en komt er ook nog wat volk opdagen, anders was het patriottisch vlagvertoon van de afgelopen weken ook nog eens een grote farce.
Als het Nederlandse elftal had gewonnen waren de fans na een week ook wel uit hun roes gevallen, vraag het over een paar nachtjes slapen maar aan de Spanjaarden, als die straks gewoon hun leven weer oppakken omdat er immers uiteindelijk ook weer gewoon 'gefunctioneerd' moet worden.
Ik zag vannacht beelden van Oranjefans met een gebroken hart, soms zelfs totale wanhoop, en vroeg me af hoe lang ze euforisch waren geweest als de uitslag andersom was geweest.
Wat betekende winnen voor zo iemand eigenlijk?
Had zo iemand het idee dat de status van kampioenen op ons allemaal afstraalt, het geluk van een paar goed ballende, zeer rijke jongens tevens de identiteit van jezelf, van dit hele land, verandert?
Ziet je leven er dan vanaf zo'n moment totaal anders uit?
Waarom zagen die mensen er uit alsof ze net te horen hadden gekregen dat de wereld op zijn einde liep, alle hoop tevergeefs, alles wat je ooit in je leven koesterde waardeloos geworden...
Het duurt even voordat zo iemand door krijgt dat er werkelijk helemaal niets veranderd aan zijn levensperspectief, dat het maar sport is, dat er in een finale ook een verliezer is.
Natuurlijk is er een verliezer!, en de kans daarop is altijd even groot als winnaar zijn...
No comments:
Post a Comment