Het geheel blijft me dan ook verbazen, op dit spul kan gepromoveerd worden.
We staan in een finale, er kan iets gewonnen worden worden, daar lopen 'we' kennelijk altijd warm voor met z'n allen, een uitbarsting van grenzeloos patriottisme lijkt iedereen heel gewoon te vinden.
Niemand maakt me wijs dat het feit dat Duitsland zondag wel eens onze tegenstander zou kunnen worden niet historisch belast is.
Curieus, gezien het feit dat de groep mensen die op dit gegeven een beroep zouden kunnen doen eigenlijk al bejaard of bijna uitgestorven is, en de groep die een beroep op het historisch belaste gegeven doet, bij lange na het trauma zelf niet heeft mee gemaakt, maar spreekt vanuit overlevering...
Iedereen roept uiteraard het hardst dat het dus niets met de oorlog te maken heeft, maar met de laatste finale die 32 jaar geleden is.
Hoewel die oorlog volgens mij stiekem, onderbewust, genetisch, net als in alle andere landen (zoals bij de BBC in Basildon vanochtend, waar een zestienjarige jongen vanwege de verhalen die zijn opa vroeger vertelde vanavond toch echt voor Spanje is, ook al was Spanje in de oorlog net zo fout...) een grote rol speelt in onze collectieve beleving van voetbal, en voetbal is oorlog ...
Voetbal is voor mij doorgaans echt niet boeiend, maar wel als er een heleboel vreemde dingen omheen gebeuren.
No comments:
Post a Comment