Sportief.

In het NRC-magazine van vandaag staat een artikel over aso-ouders langs de lijn.
U kent ze wel, ze schreeuwen, tieren, en ijsberen er op los.
Van die ouders die uit naam van de sport en de betrokkenheid de tegenpartij verbaal en soms ook fysiek aanvliegen.
De sport waarin of het niveau waarop het kroost speelt is niet van belang.
Ik heb wel eens judowedstrijden geklokt waarbij een moeder naast de mat met rood-aangelopen hoofd haar tienjarige zoon aanspoorde zijn tegenstander te wurgen, terwijl de coach van datzelfde joch mij in mijn oor schreeuwend verweet een blind takkewijf te zijn omdat het op zijn horloge al tijd was om de wedstrijd te beëindigen, dus als ik zo vriendelijk zou willen zijn om g*dverd*mm* dat zakje op de mat te gooien...
En dit is een klein regionaal amateur-toernooi met overwegend 5 tot 11 jarige judoka's...
Prompt hoorde ik op de radio vandaag hoe een volleybalster haar gewonnen wedstrijd nabeschouwde:

Zo moet dat: je maakt ze kapot, ze moeten schijten in het veld...ook bij volleybal.
Morgen heeft kind 2 zijn eerste schaakwedstrijd, en gewapend met toeters, ratels, vuvuzela's en een heel repertoire aan betrokken en bemoedigende slogans zitten we morgen naast de tafel ons kroost aan te moedigen.
Want zo doe je dat tegenwoordig!
Sport is oorlog.
Natuurlijk niet, betrokkenheid bij je kinderen a-la-bonheur, wij gaan natuurlijk met een goed boek koffie drinken achter in die heerlijk stille zaal...


Naschrift: Zaal was veel te klein voor de 54 (!) teams. Te kleine andere ruimtes, te weinig stoelen, (dus iedereen bleef steeds rondjes lopen), te veel ouders die maar niet hun mond dicht hielden in de speelzaal en bleven doorkletsen (want die mededelingen daarover gingen uiteraard steeds over die andere ouders)...wat een hel! Zoonlief werd overigens met het team 43e, kletste tijdens de wedstrijden volop over het potje schaken met zijn tegenspelers en heeft een leuke dag gehad.