Ik zal me ook best ver van huis voelen als ik er eenmaal ben vermoed ik.
De laatste keer dat ik echt ver weg van huis was, was bijna twintig jaar geleden, op een station in Istanbul.
Daar ontmoette ik een vrouw die net de grens over was gevlucht samen met nog een paar duizend andere zogenaamde etnische turken, die geen Turks spraken, maar naar verluidt wel in Turkije thuishoorden volgens de niet-moslims in Bulgarije, de repressie en werkeloosheid deden de rest.
Maar in Turkije zat niemand op deze mensen te wachten, vanwege hun religie niet en omdat er geen plek voor ze was...ze werden met honderden vrachtwagens in lange rijen achterelkaar gedropt bij het station, en dat was het dan, veel geluk, tot ziens...ik had nog nooit zoiets gezien.
Terwijl de imams opriepen tot het avondgebed, en de Turken naar de Galata-brug liepen om in één van de vele restaurants hun vrijdagavond door te brengen, liepen er vele verdwaasde Bulgaren rond die niet wisten waarnaartoe met zichzelf en zij was er daar één van...
De vrouw was haar man onderweg uit het oog verloren, in de chaos aan de grens, ze wachtte op hem, ze bleef maar op haar ring wijzen, en ondertussen gaf ze mij een baby in mijn armen en liep weg, met het broodje dat ik haar had gegeven.
Heel even schrok ik: moest ik dat kind meenemen? Terug naar Nederland, veiligheid, dak boven je hoofd? Ik heb het toen op dat moment serieus overwogen, was mijn geld aan het tellen voor tickets en aan het bedenken waar ze dan moesten slapen in Nijmegen.
Maar uiteindelijk kwam ze na twintig minuten terug en nam ze het jongetje weer in haar armen, pakte mijn hand en trok me mee de donkere stationshal in.
En toen zong ze met een schorre stem een lied, voor haar baby, maar ook voor mij, in de enige taal die ze kende...Bulgaars.
Waarom ik daar nu aan moet denken terwijl ik juist de andere kant op reis weet ik eigenlijk niet.
Ik ga niet naar Turkije maar naar Missouri.
Heel ander verhaal, Istanbul lijkt niet eens op Saint Louis.
Istanbul lijkt niet eens meer op zichzelf.
Wijken waar toen alleen maar Koerden woonden worden tegenwoordig bevolkt door vluchtelingen uit Afrika, maar Istanbul lijkt daardoor tegenwoordig wel een klein beetje op de Verenigde Staten, een "melting pot" van culturen, maar meer nog een "Nation of Nations", langs elkaar levend.
Europa heeft Turkije inmiddels zo lang afgewezen dat ze liever weer naar het Oosten kijken en het lagere werk, dat er wel is, laten ze tegenwoordig liggen voor gastarbeiders uit nog armere landen.
Ik denk dat ik ook aan die eerdere reis moest denken omdat ik las dat daar een wijk is met voornamelijk oost-Europeanen die daar oorspronkelijk in een brouwerij hebben gewerkt.
Die brouwerij is weg, de straten hebben allemaal namen van indianenstammen en toch wonen er alleen maar Bulgaren, Joegoslaven, Polen...
Op mijn vrije dag wil ik daar naar toe, weg van het zakencentrum en klagende hotelgasten.
De andere kant van de wereld, dat is het, en de hele wereld kom je daar tegen zegt iedereen.
Ik ben zo benieuwd hoe "echt" het daar is, of dat er daadwerkelijk een mythe wordt vernield, over Toddlers en Tiara's, multiculturele dromen, pratende maskers achter balies of wat dan ook.
Natuurlijk zijn daar "echte" mensen, met grofweg dezelfde referentiekaders als de mijne.
Wat ik met "echt" bedoel weet ik eigenlijk ook niet, misschien wijst zich dat vanzelf bij vluchtige ontmoetingen die je hebt als je reist, hoewel... zo "echt" als die Bulgaarse mevrouw komen ze niet vaak.
No comments:
Post a Comment