Dustbowl.

Ik had al veel gelezen over 'black blizzards', over de amerikaanse crisis in de jaren dertig, over al die mensen met hun 'dust-bowl-tough-mentality', die gedurende de periode 1930-1941 er achter kwamen dat Amerika niet alleen het land van de onbegrensde mogelijkheden was, maar ook van een onbarmhartige natuur die niemand ontziet.
Jaren achter elkaar was de grond zodanig intensief bebouwd dat deze uitgeput raakte.
Door de erosie en de opwarming van de grond, bij gebrek aan vegetatie, gevolgd door een periode waarin het simpelweg helemaal niet meer regende, ontstonden enorme stofstormen, die alles onder een duinlandschap bedekten.

De temperatuur op de Great Plains liep soms plaatselijk op tot 49 graden Celsius / 121 graden Fahrenheit.
Het stof drong de huizen binnen door alle gaten en kieren, mensen aten uiteindelijk letterlijk hun eigen grond op.
Ze kregen silicose-longen en stikten.
The Great Depression is niet alleen de benaming voor de ingezakte beurs van Wallstreet, maar heeft wellicht ook betrekking op velen die de hoop simpelweg opgaven.
Hongersnood en schulden dreven mensen uit hun huizen of in de dood.
Om de huidige crisis met die van de jaren dertig te vergelijken is dan ook erg ehm...standplaatsgebonden.
Je kinderen hebben geen voedsel meer, je vee sterft onder je ogen op het land met longen vol zand, de bank legt beslag op je huis en de rest van je vruchtbare landbouwgrond wordt door de wind langzaamaan naar andere staten verplaatst.
Je raakt op drift terwijl er overal gebrek is aan werk en voedsel.
Je komt met je hele gezin terecht in de Hoovervilles van de grote steden of in de troosteloze vluchtelingenkampen van California, waar je als dakloze, rondtrekkende, seizoensarbeiders werkt terwijl je ooit land hebt bezeten...
Dat is crisis.

De meerderheid van de mensen is er gewoon blijven wonen, heeft letterlijk gewacht tot de storm overwaaide, absolutely no pun intended...
Ze krijgen nog steeds van alles voor hun kiezen, want vandaag de dag wordt een deel van deze regio regelmatig geraakt door zware tornados.
Economisch gezien is het Heartland van Amerika nog steeds niet 'up to par'.
Toch vond ik het er beeldschoon; de vervallen industriegebouwen, de lange strakke wegen, de art-nouveau-gevels boven op kapotte slooppanden.
Misschien komt het omdat het me ook doet denken aan de droevige, stugge mijnstreek waar ik vandaan kom.
De geschiedenis was werkelijk overal zo tastbaar, het was zo gaaf om daar te zijn...al die ruimte....
Ik had werkelijk nooit verwacht dat ik zo zou kunnen vallen voor dat continent.