Ik zou het willen.

Ik droomde over jou.
Net als in het echt stond je na een tijdje opeens weer voor me.
We waren in een winkel en je had net aan mij verteld hoe moeilijk je het had.
Opeens was je weer weg, echt weg, ik had jouw jas nog in mijn handen, en mij werd gevraagd de inhoud van mijn tas te laten zien.
Alles wat er in zat was gewoon van mij, maar omdat we samen waren binnengekomen...
Ik was eerst in de war, daarna voelde ik me verraden, ik was kwaad, teleurgesteld, verdrietig, een vreemde gewaarwording als je opeens weet dat je droomt maar wel door dat hele scala aan emoties gaat.
Mensen keken me achterdochtig aan, twijfelend tussen begrip en minachting voor mijn acteertalenten: "Die persoon hoorde toch bij u? Weet u zeker dat u niet weet wat er gebeurd kan zijn met die spullen?"
Toen werd ik wakker.
Ik word zelden wakker met tranen op mijn wangen, maar het gebeurt dus wel eens...
Het was een droom.
Gewoon een stomme droom, niet echt.
Zo'n droom waarin mijn instinct me probeert te waarschuwen, zo een die de alarmbellen in mijn achterhoofd wel serieus neemt.
Ik heb al van een vriendin te horen gekregen dat ik moet uitkijken, niet voor de materiële dingen, maar gewoon voor mijn hart.
En ik zou het zo graag allemaal willen geloven, al die verhalen van jou...