Thursday, March 28, 2013

Voor altijd....

Laat ik beginnen met de opmerking dat ik eigenlijk niet goed weet waar deze blog over gaat...
Ik weet wel wat deze bij tijd en wijle onsamenhangende gedachtestroom in gang heeft gezegd. Mensen op mijn werk zaten te praten over de tatoeages die ze wilden hebben. Vond ik interessant, want wat wil iemand voor altijd op het lichaam hebben? Een verwijzing naar een persoon of filosofie? Wanneer is zoiets een eerbetoon aan iemand? Is het altijd een uiting van een bepaalde levensfilosofie waarin je zelf helemaal in op gaat? Wanneer is het een manier om jezelf te herinneren aan hoe je in het leven wil staan? Ik zou mezelf niet zijn als ik daar niet over na dacht op weg naar huis....
Ik zou een zeegroene ammoniet op mijn onderarm willen hebben. Maar ik heb die stap nog niet gezet. Wat houdt me eigenlijk tegen? Dat ik het moet uitleggen? Dat ik het moet verklaren waarom dat iets is wat ik voor eeuwig op mijn lichaam wil hebben? Dat kan ik intussen wel. Ik zou ook ervoor kunnen instaan dat deze afbeelding over twintig jaar nog steeds iets wezenlijks voor mij betekent. Een tatoeage moet eeuwigheidswaarde hebben. En ook al zijn symbolen vaak krachtig, en in veel gevallen ook qua betekenis mooi : Ik zou nooit een verwijzing naar een persoon of een religie op mijn lichaam kunnen zetten. Personen zijn immers niet onfeilbaar, en anders ben ik dat niet in relatie tot hen. Religies betekenen daarboven al helemaal niets voor mij...
 
De ammoniet is een spiraalvorm, ze staat voor oneindigheid. Eeuwigheid. Het fossiel zelf staat voor mijn liefde voor de zee. Spiraalvormen in de iconografie zijn overigens in elke samenleving terug te vinden, met grofweg dezelfde betekenis. Dat maakt het een organisch symbool. Voor mij is de achterliggende symboliek, samen met mijn affiniteit met Keltische geschiedenis, een daadwerkelijk kompas waar ik op vaar. Het Keltische jaarwiel staat heel dicht op de natuur en dat is iets waar je in een urbane samenleving soms bij stil mag staan. Dat jaarwiel betekent dus voor mij iets, maar heeft verder helemaal niets met religie te maken. In ieder geval niets met religie zoals wij dat kennen. Het animistische karakter van de prehistorische belevingswereld, een tijd waarin mensen de wereld om zich heen abstraheerden met figuren en personen, en alles bij gebrek aan een betere theorie maar een menselijke naam gaven, of een symbool, heeft veel minder met godsdienst te maken dan je zou denken. Mensen waren geen wil-loze schepsels die zich door hun "goden" lieten besturen, ze gebruikten deze "totems" veel meer als gids dan als wet. Het jaarwiel stamt uit een tijd van voor de grote religies en al hun occulte tegenbewegingen die ook religies zijn. Van voor de tijd dat mensen een ingewikkeld machtssysteem met allerlei rituelen, theorieën en symbolen, en vervolgens een hogere entiteit bedachten. Waarmee ze vervolgens het animisme van de Kelten om zeep hielpen en ingewikkelde regels samenstelden waarin gek genoeg de mannen opeens de baas waren. God was vanaf dat moment trouwens ook meteen een man. Al zijn tegenhangers (zoals Satan of andere demonen) en profeten voor het gemak ook. Kennis en macht concentreerden zich in de kringen van mannen en werden met geweld vastgehouden. Terwijl het de vrouwen waren die voor leven, dus de continuïteit zorgden. Wellicht misschien daarom enigszins bedreigend waren voor die mannen, want zoiets cools, leven doorgeven, kunnen mannen uiteindelijk zelf niet...Wat mannetjes kunnen doen als ze zich bedreigd voelen, is in iedere dierentuin te observeren. Maar dit gaat helemaal niet over man-vrouw-verhoudingen. Ik vindt het meestal prettig om mannen om me heen te hebben, mits ze intelligent zijn. En vrouwen zijn nooit automatisch bondgenoten van elkaar. Ik maak mij veel meer druk over het algemene mechanisme onder invloed van die grote godsdiensten : Geweld en macht zijn altijd hand in hand gegaan met geloof en de daar bij horende instituten. Als je geschiedenis studeert kun je daar niet om heen.
Ik heb geen hogere macht nodig in mijn leven om te bepalen hoe ik leef en denk en voel. Niet eens in de zin van dat er "iets moet zijn, ook al is het niet duidelijk wat..." Ik zal iemands geloof nooit weg willen redeneren in een discussie, als het wat essentieels voor je betekent, be my guest, wie ben ik om het af te schieten. Maar ik kan er niets mee. Ik heb naast een zeker wantrouwen met betrekking tot religie ook een hekel aan dit "iets-isme". In mijn ogen bestaan er geen legitieme geloofssystemen waaraan ik me zou willen onderwerpen. Ik praktiseer derhalve geen dienst-baarheid aan een god. Daarom kan ik danig onder de indruk zijn van de stelligheid waarmee sommigen, en soms al heel jong, bereid zijn om wel een religieus symbool permanent in inkt op hun lichaam te dragen. Zelfs als dit een eerbetoon is aan iemand die ze bewonderen. Iemand eren is in wezen niet verkeerd. Maar zoals gezegd: mensen zijn in mijn ogen nooit onfeilbaar. Dat hoeft ook niet. Mensen kunnen in staat zijn tot grote daden van compassie, en ze kunnen zwak zijn en in de war en vanuit die positie de afschuwelijkste dingen doen. Mensen zijn ongetwijfeld in staat om zich te rehabiliteren na grote fouten en dwalingen. Dat is mooi. Ik houd dus van mensen. Maar ik vereer eigenlijk niemand.
Ik kan kennelijk wel iets met de andere vaste waarden in mijn eigen belevingswereld. Die kunnen wel onfeilbaar zijn. En oneindigheid is iets wat ik als concept mooi vindt. Niet het eeuwige leven, maar gewoon het simpele feit dat alles nooit stopt, ook niet als wij als beschaving allang weer verdwenen zijn. Het heelal is oneindig, het feit dat er organismen in ontstaan, die zich verder delen, altijd maar weer opnieuw... Het is vreemd genoeg een heel erg geruststellende gedachte. We zijn eigenlijk maar heel onbetekenend in dat grote, steeds maar verder uitdijende spiraalvormige universum. Ik vindt het relativerend: we zijn allemaal minuscule astronauten die met de snelheid van het licht door de ruimte knallen, en dat al heel erg lang...en niemand die het kan tegenhouden. Wat er ook gebeurt: We voelen, denken en leven. 
Dat zou genoeg moeten zijn. Voor altijd.

6 comments:

Anonymous said...

Voor mij persoonlijk heeft, en hoeft ook absoluut niet, een tatoeage absoluut geen eeuwigheidswaarde. Ik ben sowieso niet van plan om eeuwig te leven, hehe.
Voor mij zijn tatoeages net littekens: ze staan voor bepaalde periodes in mijn leven, daar komt geen verering bij zien. Ik zie ze eerder als herinneringen en zoals een tatoeage soms vervaagd zo zijn de herinneringen soms ook minder belangrijk.
Nu ben ik trouwens ook nooit iemand geweest die mijn eigen lichaam zo verschrikkelijk belangrijk vind dat er niet een stukje "kunst" op mag staan.
http://youtu.be/LbC4gTsvGSM

Strangebrew said...

Jouw tatoeages zijn hoe dan ook wel intrigerend, ik vindt ze mooi, het zijn in ieder geval geen dolfijntjes of beertjes....:)

Anonymous said...

Nee, maar heb wel een elfje en klavertje! Allebei "cover-ups" trouwens, want soms zijn oude tatoeages gewoon te oud. ;)
Een persoonlijk favoriet blijft wel het copyright tekentje tatoeage die ik heb. Krijg ik meestal wel leuke reacties op, ook omdat het gewoon voor de lol is.

Unknown said...

Enorm mooi stukje!

Strangebrew said...

Dankjewel en welkom!

Gien said...

Heel fraai stuk. Met name het stuk over het jaarwiel deed me wat omdat ik net zo tegen 'religie' (bij gebrek aan een beter woord) aankijk.