Dante Alighieri

Er is een nieuw boek van Dan Brown. En ook al wordt hij door "echte lezers" verguisd als commercieel en te simpel, ik ga het lekker toch lezen in de zomer. Al was het alleen maar omdat deze schrijver thema's weet te populariseren, waarvan het nooit kwaad kan als het algemene "gepeupel" er ook wat van meekrijgt tussen alle pulp waar ze zich mee omringen. Dus ben ik nu begonnen in de Goddelijke Komedie van Dante. Natuurlijk niet in de originele taal en niet eens in versvorm. Dat trek ik niet, te korte spanningsboog. Een onderdeel van dit drieluik is Inferno. De negen cirkels van de hel, waar zowat iedereen, die ooit in de wereldgeschiedenis of de klassieke filosofie is beschreven, een plekje voor haar of zichzelf heeft veroverd.   

Gaandeweg kom je werkelijk alles en iedereen tegen die tot aan de veertiende eeuw een naam had. Elke naam die er in genoemd wordt is opnieuw een venster op een ander stuk van de historie dat open kan.
Hou ouder ik wordt, hoe dommer ik me voel. Nu pas kom ik toe aan Dante. Nu pas. En er is nog zoveel meer, veel te veel. Dat krijg ik nooit meer allemaal voor elkaar...