Mundus vult decipi, ergo decipiatur !

Ik heb het nooit begrepen, de fascinatie niet en de noodzaak niet. De monarchie als instituut is een van de ziekste grappen die ooit met volkeren is uitgehaald, net als het geloof en grenzen....Die drie hebben ogenschijnlijk niets met elkaar te maken, de grootste gemene deler van de drie is willekeur. Grenzen zijn veelal kunstmatig getrokken na of voor een oorlog, en religie...is voor een andere keer. De monarchie is ook een soort geloof. Je stelt het doorgaans liever niet ter discussie (kennelijk), het is er al sinds we kunnen spreken van een min of meer georganiseerde machtsstructuur en dat maakt het tot een natuurwet. Je doet mee, of je bent niet goed in je hoofd en hoort op een brandstapel of verbannen. Koningen (of alles met een vergelijkbare status en positie) zijn onnozel, wispelturig, feilbaar en arrogant. Ook al wisselen ze voortdurend van geloof, partner, bondgenootschap en visie, het volk laat zich probleemloos een oorlog in rommelen, in een lagere positie manipuleren en/of tot de bedelstaf uitbuiten.





Toch worden ze universeel door hele volkeren op handen gedragen. Dat heeft vast te maken met onze collectieve nationale identiteit, die wij immers ook zelf hebben uitgevonden, en die kunstmatig intact wordt gehouden door wie er op dat moment ook even de dienst uitmaakt in dit land. Een identiteit waar het hebben van een monarchie deel uitmaakt. We vinden het helemaal niet vreemd dat iemand een positie erft die ver boven die van de rest verheven is, terwijl er nergens ook maar aantoonbaar een vaardigheid voor hoeft te zijn ontwikkeld of een zekere geschiktheid ergens uit zou moeten blijken. Zo iemand vertegenwoordigt niets, niemand, maar toch is zeventig procent van het Nederlandse volk ervan overtuigd dat we niet zonder kunnen. Identiteit mag wat kosten. Wat mij tot de conclusie brengt dat het volk in zijn algemeenheid wel dom moet zijn. We sukkelen immers al duizenden jaren op het bevel van een of andere verwende fat richting gewapende conflicten en gaan genoegzaam met god aan onze kant dood.

En als we eens geen oorlogen uitvechten lopen we in lelijke huispakken (ideetje van een gesjeesde Tilburgse volkszanger) heel erg Nederlands te zijn. Van onze belastingcenten kan onze koning de security betalen rondom zijn Griekse villa. En dit alles vinden we allemaal prima, want dat maakt ons tot de unieke Nederlanders die we zijn. Volgzaam, vooral liefst heel erg normaal, godsvruchtig, dom. En ook al heeft een deel van dit volk ooit, met nogal wat tegengas van de meerderheid, op de barricades gestaan om een aantal primaire grondrechten voor iedereen te bevechten, een paar wetten te veranderen zoals een grondwet waarin kerk en staat gescheiden zijn omdat dit een paar oorlogen zou kunnen schelen, het beest is niet uit te roeien. Er is gezever in ons klompen en kaas-paradijs. De koning is namelijk niet christelijk genoeg.
Het volk krijgt de leiders die het verdient. Zijn ze onnozel, wispelturig, feilbaar en arrogant?
Mundus vult decipi, ergo decipiatur ! ("De wereld wil bedrogen worden, laat haar dus bedrogen worden", toegeschreven aan Petronius)