Monday, October 14, 2024

En?....

Bent u al teleurgesteld? 
Over alles wat er geregeld zou worden maar nu toch niet geregeld wordt? 
Omdat het niet kan. 
Omdat wat er "geregeld moet worden" allemaal onder Staatsrecht valt en dat laatste kan je niet zomaar opheffen, dat zou van ons land een ex-democratie maken. Staatsinrichting les 1.
Ziekenhuizen en zorgverzekeraars bepalen tegenwoordig zelf of ziekenhuizen open en dicht blijven, of afdelingen sluiten, of verzekeringen de kosten overnemen voor bepaalde behandelingen, dat heet privatisering, Economie les 1. Hetzelfde geldt voor bedrijven die post bezorgen. Als je ze niet betaalt gaan ze ook niet doen wat je wil. Economie les 2. 
Internationale verdragen kun je niet zomaar uitzetten met een knopje. Dus iemand zal iets moeten doen met alle poep die koeien in ons land produceren. Als niemand iets nieuws verzint dat zou kunnen werken, zul je moeten doen wat al bedacht was. Iemand zal vluchtelingen toch moeten huisvesten, want ze draaien niet om naar oorlogsgebied als dat op een bord gevraagd wordt te doen. Een opt-out voor van alles nadat je eerst allerlei subsidiegeld hebt geïncasseerd is een beetje gek en wordt dus niet serieus op een agenda gezet. Hoe hard je ook roept dat je zelf het beleid bent. Meepraten in een club waar je geen contributie meer voor wilt betalen is vrij ongebruikelijk. Een clubje handhaven zonder leden, en dat clubje vervolgens laten freewheelen als regeringspartij is ook een beetje vreemd. En eigenlijk niet valide. Politicologie les 1. En deadlines kun je niet eindeloos blijven oprekken, HR les 3. 


Nog eentje uit Staatsinrichting les 1: Noodwetten willen instellen omdat dan alles lekker snel gaat en je niet zo saai over allerlei zaken hoeft te vergaderen vereist toestemming van de hele tweede Kamer en de Eerste, jammer hè, dat we daar ook een grondwet voor hebben die je niet zomaar kan afschaffen. Lastig, regeren aan de hand van afspraken, het zou zoveel gemakkelijker zijn als we iedereen gewoon kunnen passeren, inclusief een gekozen Parlement, en gewoon doen waar we zin in hebben. 
Bent u al teleurgesteld over de vrijheid van die partij die het steeds over vrijheid heeft? Er mag namelijk opeens een heleboel niet of nog steeds niet. Ik mag niet over mijn eigen lichaam beschikken als ik geen plasser heb. Ik mag niet over mijn eigen lichaam beslissen als ik een plasser wil. Er mag een heleboel niet gezegd worden en er mag tegen een heleboel niet meer gedemonstreerd worden. Weer lekker hard rijden op de snelweg gaat niet door, want de wegen zijn hier overal te kort. Hard rijden op fietspaden en stoepen mocht al niet, fatbikes worden voortaan in hun snelheid beperkt en met een helmplicht gepromoveerd tot snorfietsen voor luie kinderen, verkeersboetes gaan omhoog, en er is bij lange na niet genoeg volk om het allemaal te handhaven, dus het zal verder niemand boeien. Maar je hoort Henk en Ingrid al klagen dat er ook niets meer mag, dat je ook niets meer mag zeggen en dat ook dit weer van ons afgepakt wordt. Bovendien bij andere mensen die iets verkeerd doen graag handhaven, zware straffen zoals gevraagd, maar eh...bij de anderen dus, ofzoiets. Dat is de vrijheid waar ze het de hele tijd over hadden. Vrij om te doen en zeggen wat je wil. Ja, wij, niet die anderen...daar heb je ze weer.
De meeste huizen, de meeste vergunningen, de meeste genotsartikelen, verzekeringen, de kosten van levensonderhoud, verkeersovertredingen, basic levensbehoeften worden duurder dan de Koh I Noor-diamant, want...vrijheid! Voor ondernemers en de grootindustrie. Hoe is het mogelijk dat die mensen in het kabinet de helden zijn van "rechts werkend Nederland" als ze datzelfde werkend Nederland al 20 jaar in hun pak aan het naaien zijn waar ze bij staan. Willen ze daar de "linkse" oppositie de schuld van gaan geven over een paar jaar? Hoe dan? Het maakt trouwens niet uit wat je er van zegt, hoe vaak je het uitlegt wie wat doet of zegt, het electoraat blijft volharden in het credo; "ik geloof wat ik geloof"...
Hebt u al opgezocht wat een kamerlid per maand verdient? Realiseert u zich dat u voor die loonpost opdraait? Hebt u al het idee dat de sterkste schouders de zwaarste lasten aan het dragen zijn? 
Niet gehinderd door enige kennis van zaken klossen onze bewindspersonen, als waardige afspiegeling van het kiezerspubliek, al dan niet lid van een partij, al dan niet met een terechte titel of academische graad, mopperend op hun rubberlaarsjes door de vette klei van ons kikkerlandje, klagend dat er zooooveel is wat ze moeten doen en weten, dat strookte allemaal helemaal niet met hun verwachtingen. Zoooo gemeen allemaal...en vooral vervelend.

Ik ben overigens absoluut niet teleurgesteld. Alles wat er nu gebeurt strookt in zijn geheel met de verwachtingen die ik had van deze clusterfuck die zich regering noemt. 

Wednesday, September 11, 2024

Unhinged...

Rambling on. 
As if two people are holding two separate conversations. Giving two monologues. Unfathomable stupidity. Not answering one single simple question. Making everything about yourself all the time. 
Repeat. Repeat. Repeat. 
Not able to finish your own thoughts or sentences. Deaf to any fact. Lying about pets for diner. Whining about how everything is always rigged against your self. The perpetual victim. The most comprehensive example of a snowflake. A narcissist loosing grip. 
Me. Me. Me. 
That is how we possibly, with a bit of bad luck, could wind up with a complete bozo for president again in a country that is unfortunately still very influential. 
You reap what you sow, 'Murikka'!...



Tuesday, January 16, 2024

Beste loopbaancoach.

Ik heb zojuist de psychologische deepscan opdracht uitgevoerd als voorbereiding op onze teamdag, die in het teken staat van het ontdekken van onze talenten en leerdoelen. Jij vertelde dat dit een leuke dag gaat worden, een soort verwendag waar ik veel over mezelf ga leren. Een cadeautje aan mezelf...

Na een vragenlijst van een uur, kreeg ik binnen twee minuten een 21 pagina's lang 'gepersonaliseerd' document terug. Een document dat stelt dat ik eigenlijk een luie, slechte en nauwelijks bruikbare werknemer ben, die niet tegen kritiek kan. De algemeenheden die erin staan gelden imbo. voor iedereen, en uiteraard heb ik coaching nodig. 
Op een slechte dag moet je dit document niet lezen, want je staat diezelfde dag nog op een brug. Ik zou de persoon die jouw chatbot beschrijft ook niet aannnemen. Ik zou, als zelf aankomend coach, ook geen bot gebruiken om al conclusies te trekken voordat ik iemand ontmoet heb, ik zou me kapot schamen.... 

Dit is gebakken lucht, dure gebakken lucht, en eerlijk gezegd voel ik mij totaal niet gezien of serieus genomen. 
Alles wat uit deze dag gaat komen is niet te gebruiken voor een eventueel uitgangspunt om te zoeken naar opties voor mijn verdere loopbaan, dan wel te gebruiken als informatie om mijn keuzes te ondersteunen.
Als je nu vindt dat ik het veel te serieus neem of niet serieus genoeg, dan wil ik het wel eens hebben over de methodiek en vooral software die gebruikt wordt door coaches en pedagogen, adviseurs, praktijkondersteuners, therapeuten en andere deskundigen die hun werk laten doen door een AI-programma. En dan mag je me uitleggen in hoeverre jij mij serieus neemt. 

We zijn wel klaar denk ik. Wat mij betreft gaat dit document dan ook nergens naartoe en ga ik het nergens voor gebruiken. Gebeurt dit wel dan berg je. De deepscan vertelt me namelijk dat ik conflicten uit de weg ga omdat ik aardig gevonden wil worden, maar de enige reden dat we dit niet kunnen toetsen aan de realiteit is dat ik niet weet waar je huis woont. Ik verheug me dan ook niet op de 'kadootjesdag' van volgende week. 

Met vriendelijke (maar ik schijn volgens het profiel dat hier voor me ligt vaak te liegen om geen problemen te veroorzaken) groet,

Jon. 

Friday, December 29, 2023

Alle Jahre wieder...

Mijn honden trekken de explosies niet meer.

We slapen amper vanaf november tot februari.

105 miljoen euro. Dat is de omzet voor verkopers per jaar. Het mag niet afgestoken maar wel verkocht en gekocht.

Bedacht door de boomers in de jaren 70 en als de boomers het bedenken is het een traditie.

We gaan "allus zelluf" doen. En de campagnes over afgeknalde ledematen volgden vanzelf.


Een zelfverklaarde traditie want te kort geleden gefabriceerd als "iets wat wij altijd doen".

Vuurwerk heet tegenwoordig Fierwerk. En heeft eigenlijk niets meer met Oudjaar te maken. Het is speelgoed geworden. Gewoon. En niet eens meer een doel maar een middel. Voor het slopen van afvalbakken, postbussen, alllerlei voertuigen, voordeuren en textiel en-glasbakken. Naar verluidt komen jongeren uit de hele stad naar onze wijk van de stad omdat daar niets meer gehandhaafd wordt...

Bij elke voetbalwedstrijd, elke verjaardag, elke keer dat het je lukt je eigen veters te strikken of elk blik waterig bier dat ze opentrekken als de zon eens schijnt ontploft er iets. Want het "leven vieren" heeft getuigen nodig anders is het niet echt....dus knallen!


Ik hou van goeie herrie. Ik hield altijd veel van deze tijd van het jaar en van het bijzondere van massaal vuurwerk tijdens de jaarwisseling. Ik bleef er voor op. Maar dit hersenloze gedoe is ondertussen vreugdeloos, fantasieloos, best wel saai en veel te hard voor alle dieren die veel beter horen dan wij en de weg kwijt raken of in paniek wegkruipen de hele dag en nacht. En de rotzooi die achter blijft, de uitstoot van gassen, schade aan de wildstand en de vogelpopulatie is op een schaal die een jaar milieubewust gedrag ruim "compenseert" en teniet doet...

Fijn. Tradities. 


Ik wil best weggaan. Ik huur wel een huis ergens. In mijn eigen huis worden we immers al weken gek. Dat huren van een ander huis naast dat van mezelf kost veel geld. Evenveel en wellicht meer dan het bedrag dat mijn buren uitgeven voor het vuurwerk "voor hun kinderen", lees zichzelf. Zwaar spul dat ze gedurende het hele jaar maar vooral in december (laten) afsteken...

Ik zal niemand om geld vragen of aangeven. Ik betaal heus alles zelf wel. Zodat anderen zoals het "de traditie betaamt" fijn hard hun ogen, vingers, zichzelf of zelfs iemands kind kunnen wegknallen.

Ik ga aan de kant. Zouden jullie dan op z'n minst het fatsoen kunnen opbrengen het vuurwerk weer gewoon af te steken wanneer dat de bedoeling is? Met Oud en Nieuw. Dan vind ik het misschien ooit weer speciaal...



Thursday, November 23, 2023

He-Who-Must-Not-Be-Named

Dan heb je jarenlang geroepen dat allochtonen een groot gevaar zijn, en wil je óók hun premier zijn? Met zulke vrienden hebben ze helemaal geen vijanden meer nodig.

Je hebt jarenlang geroepen dat je uit de Unie wilt en nu ga je de boeren die je hebt weggeharkt bij Caroline vertellen dat ze de subsidies uit Brussel kunnen vergeten?

Je hebt zogenaamd helemaal geen standpunten meer over euthanasie, abortus, studieschulden, jeugdzorg of andere links of rechts-liberale stokpaarden, maar sluit je maar al te graag aan bij de groep wolven die voortdurend in het bos huilen over genderterreur (kamelen en dromedarissen, whatever) en tsunamis van vluchtelingen die beter in het land waar ze vandaan vluchten opgevangen kunnen worden.

Buitenlandse studenten en arbeidsmigranten hebben we vanzelfsprekend  niet nodig, de bevolking zal vast zichzelf in rap tempo, als door een wonder, verjongen, maar wie straks jouw luiers verschoont in één van de vele bejaardentehuizen die je wilt gaan bouwen weet jij ook niet.

Je praat niet meer zoveel over bevolkingsverdunning, iemand anders is daar beter in, maar je bent zo identitair als de pest, de Nederlandse Leitkultur is voor jou nog steeds pindakaas en bollenvelden, een gezellig draaiorgel en alleen maar stamppot.

Je visie op onderwijs is nog steeds obscuur: de Nederlandse vlag hijsen, en alles sal reg kom…die kennis past inderdaad op een bierviltje.

Wat je niet begrijpt stamp je stuk. Dat mag vanaf vandaag gewoon, want één op de drie mensen om me heen heeft op jou gestemd, dus jij hebt gelijk. Bedankt en tot ziens.

We zijn eindelijk aan de beurt, ons ellendige bestaan aan de rand van de gapende afgrond zal nu een beetje verlicht worden, de zon komt op en eindelijk, eindelijk!, mogen we altijd alles zeggen wat we denken, niet gehinderd door ook maar het kleinste greintje fatsoen, of door een IQ hoger dan dat van een pantoffeldiertje.

Premier Wilders. Minister President Wilders. Puppetmaster. Duurt wel even voordat het went. Nog langer voordat het niet meer schuurt. 

Saturday, July 08, 2023

Costa Concordia.

Onze school gaat wederom sluiten. We werden door de inspectie, vallend onder een ministerie waarvan de minister al is afgetaaid in een kabinet dat gisteren gevallen is, een aantal maanden geleden gesommeerd de sluiting van onze route op basis van een formaliteit voor te bereiden, zonder perspectief of een alternatief. Een paar jaar geleden zijn we als zelfstandige school opgeheven en gefuseerd met een rebound, en kregen we een loods toegewezen waar we zelf in de vakantie lokalen in hebben gebouwd, want die waren er niet. We hebben opnieuw een diplomatraject opgezet voor uitvallers in een boven schoolse voorziening. En nu gaan we weer een sluiting tegemoet. Maar het mag niet zo genoemd worden. 
Na het "procesvoorstel over de reorganisatie van ons werk" werd mij duidelijk dat er nooit echt naar ons geluisterd is. In de loop van de weken rondom en na de examens werd de magere maar broodnodige informatie die naar ons doorsijpelde zelfs steeds vreemder.

We zijn ondertussen verbaasd over de verbolgen reactie op ons verzoek de agenda van een studiedag te wijzigen; een studiedag is werken en niet met een heel team een hele dag één enkele externe procesbegeleider voeden, die zich al maanden geleden had kunnen inlezen, alles wat we doen en kunnen is immers nauwgezet gedocumenteerd, zijn desinteresse en slechte voorbereiding beginnen trouwens ook langzaam te wringen.
We worden in een vreemde positie gemanoeuvreerd door een afgeleid bestuur dat de urgentie hierover niet voelde, niet echt thuis geeft, niet voor ons staat en niet eens meer over onze afdeling onderhandeld...het probleem gaat niet weg als je het negeert.
We zijn de voortdurende roep van het bestuur om geheimhouding spuugzat.
We balen van de georganiseerde een-tweetjes van hetzelfde bestuur met individuele collega's over hun functies in de toekomst, waardoor de openheid volledig verdween.
We weten sinds een maand van de beoogde plotselinge andere invulling van onze taken voor het laatste jaar in het meest recente procesvoorstel.
We worden overvallen door verontrustende reacties en informatie vanuit voormalige collega's bij een beoogde fusie-partner; niemand zit daar kennelijk te wachten op ons, een ingewerkt en vakinhoudelijk team. Zij willen alleen een paar goed onderbouwde "unit-coaches" die in hun concept passen. Take it or leave it. De rest moet maar wat anders zoeken...
De situatie is nu zo dat de omstanders er bij ons nog even uit pikken wat ze elders nodig hebben, ondersteund door onze procesbegeleider die kennelijk niet voor ons werkt, en zich gedraagt als een "seagull-manager". Google it.
De rest van ons mag met dezelfde uren meer werk overnemen dat blijft liggen in een soort van sterfhuis. We worden individueel steeds meer tegen elkaar uitgespeeld. Het team en onze populatie krimpt steeds meer.










Wij werden bij het begin van dit schooljaar geacht ons collectief redelijk op te stellen.
Dat hebben wij netjes gedaan.
Wij mochten geen paniek schoppen.
Wij hebben er alles aan gedaan om de rust te waarborgen. Maar tegen ouders en leerlingen lieg je niet. Mensen zijn niet achterlijk.
Wij boden wel simpelweg transparantie.
Het trage proces, de slechte communicatie (ouders en leerlingen waren bijv. gisteren nog steeds niet officieel ingelicht door het bestuur, terwijl de hele schoolregio al maanden weet dat hun enige bovenschoolse voorziening stopt
en vragen stelt aan ons) zorgde voor veel onrust en leegloop.
Het gevolg van onze opstelling was een vreemde uitbarsting van onze directeur naar onze teamleiding toe, na de speech op de diploma-uitreiking over het laatste jaar met staatsexamens dat er nu aan komt, want er mocht naar verluidt immers "met niemand gesproken worden over de ontwikkelingen op de diploma-route".
Dit is dezelfde directeur die twee weken geleden "opeens" een andere baan elders had.
Vertrouwensbreuk, teleurstelling, dolkstoot...., de retoriek zal er niet om liegen.
Maar ik voel me nog steeds niet de probleemeigenaar. Ik ben kalm, maar zo langzamerhand  ook echt kwaad.

Niet wij hebben het vertrouwen gebroken.
Wij hebben gewoon gezien dat ons bestuur niet te vertrouwen is.
Wij wilden simpelweg dezelfde toewijding aan de toekomst van onze doelgroep en ons als team zien, als wij zelf hebben.
Het is tijd voor een herdefiniëren van het begrip "baangarantie".
Het is tijd voor een herdefiniëren van het begrip "onderhandelen".
Neem ons serieus of houdt rekening met een hoofdpijndossier, vol met mensen die gewoon stug hun werk blijven doen, de laatste doet tenslotte het licht uit, vol met leerlingen die echt nergens anders terecht kunnen. Wij willen een diplomatraject met een curriculum voor mogelijke doorstroom naar hoger onderwijs. Wij willen een gedifferentieerde groepsgewijze methodiek blijven aanbieden in verband met het traject na het voortgezet onderwijs : HBO of academisch, met werkcolleges, dat moet je je eigen maken, wij bereiden je daarop voor.
Wij willen sektoren en profielen openhouden voor vervolgopleidingen voor alle leerlingen die tussen wal en schip blijven vallen...
Wij vinden dat redelijk en inclusief.

Wij gaan niet stil ten onder omdat jullie dat verkopen als een professionele werkhouding.
Niet nadat iedereen in de lagen boven ons zichzelf al heeft gered.

Vada a bordo, cazzo!

Monday, March 20, 2023

De Hazelaar

Je kocht altijd die vieze opkloppudding die ik alleen at.  Je liet me de kast slopen om mijn buro in te zetten. Je liet me helemaal alleen reizen omdat je me vertrouwde. Je leerde me bloemen drogen en Fou Yong Hai maken. Je kocht steeds boeken voor mij, elke verjaardag en iedere keer als ik ziek was. Je stuurde me voortdurend naar de bibliotheek, omdat je zelf dyslectisch was en vond dat ik goed moest leren lezen. Ik kon alles aan je vragen, je gaf altijd antwoord op alles....


Zeven jaar later. Opnieuw sta ik daar. Nu met de as van de man die je achterliet. Mijn papa. Wat had ik gewild dat hij meer voor het leven had gekozen. Meer zijn eigen koers. Meer genietend.
Ik mis zijn zachte haren.
Mijn handen in zijn sterke handen. 
Zijn stem, zijn blauwe ogen. 
Wat had ik graag gewild dat zijn laatste jaren niet zo zwaar waren geweest. 
Zijn glas niet altijd halfvol. 
Ik maak nog steeds plannen met hem. Terwijl ik bedenk wat voor hem leuk zou zijn besef ik opeens dat hij helemaal niet mee zal gaan. 

Ik vind het veel erger dan ik ooit had kunnen denken dat ik niemands kind meer ben.
Ik mis jullie enorm. 

Thursday, March 16, 2023

Arme jongens en meisjes.

Het is de schuld van niemand. 
Niet van de media, niet van de cabàl, niet van een virus en het komt niet door fraude. 
Jullie kunnen gewoon niet zo goed rekenen. 
Jullie kunnen geen maat houden.
Jullie maken inschattingsfouten.
Jullie kunnen niet tellen.
Jullie kunnen geen afstanden schatten.
Ik zou niet zelf in mijn huis gaan klussen als ik jullie was.

Jullie zijn gekrompen, hoe hard je het ook probeert om te zingen naar een succes.
De miljoenen medestanders bestaan alleen in jullie hoofd. 
Net als de reptielen, de complotten en de academische juwelen die jullie produceren. 
Jullie hebben niet gewonnen.
Jullie hebben jezelf teveel en te simplistisch in een machtspositie gefantaseerd.
Manifesteren is dan ook nooit een bruikbare politieke strategie.
En nu blijkt hoe klein en ontrouw jullie eigen electoraat is. 
En hoe weinig het oplevert als je niet veel energie er in steekt maar er van uit gaat dat het vanzelfsprekend allemaal heel erg veel zal gaan opleveren. 
Dat is geen tactiek. 
Dat is gokken.
Dat werkt meestal niet. 

Jullie hebben niets kunnen verzilveren.
Jullie haalden gewoon een te klein deel van de stemmen en de kiesdeler is nu eenmaal de kiesdeler. 
Dat is niemand schuld.
Dat is gewoon zo. 

Sunday, December 19, 2021

Droom

Ik droomde iets vreemds vannacht. Ik zat weer op school. 
Een klein gebouw met een enorme speelplaats eromheen. De meesters en juffen zitten op een soort dakterras met palmboompjes en kijken af en toe naar beneden. Als ze daar beneden op het plein te hard schreeuwen, met te veel tegelijk wild spelen of hun aandacht voor de vele verwarrende regels laten verslappen brult iemand vanaf het dakterras iets onverstaanbaars naar beneden. Meestal betekent dit dat er later in de klas een preek volgt over de regels. Regels overtreden betekent meestal "straf voor de hele klas". Ik heb altijd geleerd dat je de brave kindjes niet moet straffen als de stoute kindjes iets verkeerd doen. 
Ik was nog klein in mijn droom. Zelf niet gekozen om mee te doen of geen zin hebbend, zit ik daar met mijn knikkers en ruilplaatjes veilig in een zakje. En ik denk net als een boel anderen dat het allemaal te lang duurt. De pauze duurde altijd langer als de meesters en juffen nog bezig waren met hun koffie of hun potje tafeltennis. Maar je zegt niet tegen ze dat ze moeten opschieten, want les is ook niet leuk...

Vanaf een soort uitzicht-toren kijkt onze overheid naar de mierenhoop die Nederland heet. Af en toe luid roepend dat we allemaal toch maar vooral voorzichtig moeten doen. Voorzichtig ook met de spulletjes van papa en mama, want het geld groeit niet aan de bomen! Zuinig zijn op je speelgoed en delen! De strenge opvoeders in ons land bedrijven al maandenlang een vooral symbolische strengheid met bozig gemopper op mensen die regels overtreden. Totdat iemand uit die overheid zelf een fout maakt of bewust de regels negeert, dan is het opeens allemaal alleen maar menselijk... 

Hier in de mierenhoop waren ze trouwens met alles te laat.
Te laat met testen.
Te laat met gezichtsbescherming.
Te laat met vaccineren.
Te laat met boosteren.
De regering in ons land is calvinistisch-liberaal. Dit is een ander woord voor een regeringsstijl die zich manifesteert als afgepast Ad-hoc-beleid; "eerst vragen wat het kost" en "rustig, morgen is er weer een dag". Het is vooral een trage regering. 

En gek genoeg levert die traagheid geen zorgvuldigheid op. Het zorgt er vooral voor dat mensen met weinig geduld die kar van lieverlee zelf allerlei kanten op gaan trekken. 
We kunnen niet aan deze bestuurders  vragen om te vertrekken om plaats te maken voor mensen die wél weten wat ze doen.... want ze waren namelijk al vanwege incompetentie afgetreden, zij het dat ook dit kennelijk een symbolisch gebaar was.

Onze overheid speelt de rol van strenge meesters en juffen, kordate papas en mamas, maar ze zit al vanaf het begin van het verhaal op de achterbank van de bus. Ze heeft wat draadjes van de bekleding los gepeuterd en houdt die stevig in haar knuistjes, in de illusie dat je op die manier de bus aan het besturen bent. 

Saturday, December 04, 2021

Symboolpolitiek III

Nee, ik ben niet blij met alle splinterpartijen van het afgelopen decennium, met hun sneeuwvlokjes mentaliteit en zelfverklaard martelaarschap. Nee, ik heb ook niet op ze gestemd, noch op de huidige coalitie. Maar soms hebben ze een goed idee, dus waarom zou je het niet proberen? Het is niet alsof dit allemaal zo geweldig werkte tot nu toe, of wel?

De veel te lang aanhoudende demissionaire situatie rechtvaardigt mi. ondertussen een formatie van een  ‘zakenkabinet.’ De wet van onze staat voorziet hierin. Want hoe lang gaan we nog wachten tot het allemaal vanzelf veranderd? Zelfs het OMT is het oneens onder elkaar. Het is nu toch zeker wel tijd voor professionals, een ploeg ‘vakministers’ in een tijdelijk extraparlementair kabinet dat (vrijwel) geheel bestaat uit gespecialiseerde ministers, eventueel zonder binding met politieke partijen, ervaren ambtenaren of hoogleraren die ons misschien wel uit een crisis kunnen loodsen. Of dat nu een pandemie is, het wanbeleid van overheidsinstanties of straks, we komen er vast niet onderuit, die klimaatdiscussie. Gewoon voor een jaartje...om het te proberen. 

Kabinetten hebben een parlementaire (politieke) basis nodig, maar in tijden van nood moet er misschien gedurende een crisis een zijstap gemaakt worden, zeker als het land vrijwel onbestuurd is over een periode van meer dan een jaar, en daarvoor ook al te maken had met een minderheidscoalitie door de eindeloze aftocht van zetelrovers en onbekwame dus afgetreden bestuurders.

Democratie is altijd een speelveld van consensus, dat zag Plato al… Een groep mensen met een verschillende politieke kleur levert niet automatisch altijd een objectief of bruikbaar beleid op. We hebben daarnaast misschien ook niets aan een apparaat van louter technocraten, want niemand is onfeilbaar, dus ook wetenschappers weten dat er altijd een foutmarge is. Een mix is misschien de meest rationele optie.

Democratie zou moeten gaan over het maken van uitvoerbaar beleid, geen geroeptoeter voor de bühne. Dat laatste is vooral een reactie op een samenleving die totaal gefragmentariseerd is en het nooit eens zal zijn over de “juiste keuze”.  Maar is dat een reden voor een gekozen overheid om dan maar niets te doen? Om te orakelen en niets te zeggen? Om gezellig te blijven polderen? We zijn al een aantal jaren dol op halfbakken taal, elke dag is het omdraai-dag en iedereen gooit met HELE grote woorden, maar er verandert niets aan de realiteit waar velen zich van hebben losgezongen. Dat is de tijd waarin we leven. Daarnaast hebben we nog een winkel die we open willen houden. Het land waar we wonen, dat ooit met handelskapitalisme (laten we het maar even zo noemen) groot is geworden, maar inmiddels toch best wel klein is en onderdeel van een Europese Gemeenschap die ons meestal meer voordelen biedt dan we eigenlijk willen zien. Tijd om over onze eigen schaduw heen te stappen, en weer fatsoenlijk en consequent samen te werken. Navelstaren op het “eigen volk” heeft ons een paar mutaties van een virus opgeleverd. Onteigen de farmaceutische industrie, geef het patent vrij en verdeel eventuele oplossingen over de (armere) rest van de wereld voordat een nieuwe gemuteerde golf ons weer van de rails aftrekt. Of denken we na dit alles nog steeds dat we een eiland zijn? Dat het leven maakbaar is? In een crisis moet er gepoetst worden, niet geluld.

De meeste leden van een samenleving willen echt nog wel eender welke vorm van een sociaal contract overeind houden, maar dan moet er helder beleid komen en bruikbare, eenduidige informatie ter beschikking, afkomstig van mensen die er echt voor geleerd hebben. In plaats van die berg internet-shit die er nu ligt, bij elkaar geklikt door influencers, opiniemakers, onbevoegde beleidswetenschappers, politieke hooligans, beroepsklagers, wel heel erg onwaarschijnlijke verzetshelden en gelegenheids-"vrijheidstrijders". De huidige ministersploeg mist het mandaat, de expertise en de dossierkennis die nodig is om snel uit een impasse te komen. Ze zijn bijna uitsluitend bezig met politiek gesteggel, de samenleving is al geruime tijd volledig aan zichzelf overgeleverd. Alles valt als los zand uit elkaar en de overheid doet niets om dit te stoppen. De verkiezingsuitslag was immers dezelfde als die daarvoor, met wat geluk hebben weer 150 mensen een baan de komende vier jaar, oogjes dicht en snaveltjes toe. Slaap lekker.

Niet het parlement slaapt, maar het electoraat! Misschien moeten kiezers zich ook eens afvragen wat de lange termijn verwachting is als je iedere keer uit gewoonte op een protestclub, een neo-liberale of een confessionele partij stemt. Je oogst wat je zaait. 

 

Friday, January 29, 2021

Zee.

Ik zag vanochtend een interview met een zeiler op televisie. Hij was net terug van een soloreis om de wereld. Naast het weer en alles wat er verder nog buiten zijn invloed lag, het materiaal dat weliswaar voorbereid maar ook feilbaar kan zijn, was er één uitdaging het grootst geweest. Het gegeven dat je op zee alleen je innerlijke dialoog hebt, en niet met iemand anders ruggespraak kunt houden. 
Hij had maanden achterelkaar geen echt contact met een door covid betroffen wereld gehad. Alleen op zee, zijn dagelijkse routine afdraaiend, had hij zich wellicht niet eens echt gerealiseerd dat anderen in die tijd ook niet bij elkaar de deur plat liepen en ook grotendeels alleen maar met zichzelf in gesprek waren. Misschien voelde hij bij zijn terugkomst ook opeens die afstand. Iets minder enthousiasme en bewondering van de thuisblijvers voor zijn prestatie dan hij ergens verwacht had na deze epische, voor hem levensveranderende reis. Zo'n tocht is zwaar. Fysiek en mentaal. Maar bij thuiskomst is het onthaal lauw. Het moet verwarrend zijn. Hij kan er helemaal niets aan doen dat wij allemaal een jaar met iets anders bezig zijn geweest dan met onze normale modus operandi. We hadden het iets warmer en lagen zachter. Maar heel in de verte waren er wat parallellen. We zijn misschien ook allemaal een heel klein beetje solo-zeilers, we zijn het nog steeds. Op een privé-oceaan helemaal voor onszelf. We hebben allemaal andere vaartuigen ontmoet, soms een kleine Armada gevormd en elkaar af en toe op sleeptouw genomen. In de maalstroom vanaf onze kleine sloep door het beslagen raam van een grotere boot naar binnen gekeken en maar een deel van een gedempt gesprek kunnen volgen. We zijn allemaal voortdurend onderweg, want stilstand wordt niet geaccepteerd, en we mogen nergens te lang aanmeren. Eb en vloed dicteren onze tijd. We voelen iets, dan gaat het weer over, dan spoelt er weer een nieuwe zwaardere golf over ons heen, maar er is niets dat we vast kunnen houden. Worden op een strand gegooid. Worden vanzelf weer teruggetrokken naar dieper water. Wij bepalen niet eens de route. We drijven soms maar wat.
Met een gebroken kompas en een kapot filter in mijn hoofd zeil ik toch maar weer opnieuw naar de zomer. Hopend dat ik een haven vind. De haven waar ik vandaan kwam. Of anders gewoon die ene willekeurige open haven die me hoe dan ook welkom heet. 
We gaan het zien. 



Tuesday, December 29, 2020

The year in which everything turned into a blurry watercolour painting...(long read)


I am sorry.  Sincerely.  Let me start with that.  I know that not many people come here, but if you somehow got here and started reading, I will immediately give you a big spoiler. This is not going to be a compact and brave story about togetherness and optimism.  This is born from rage. Pure and undiluted. Here I dump my frustrations, after all, this is my own back room, the room in which I write. Even if my baseline nowadays is "severely confused".   
This will almost become a book in itself if this pandemic continues. If you don't feel like a gloomy story, go do something fun outside and feel free to walk away. I really can't blame you. As of today, I also reserve the right to walk away if people have nothing uplifting to report. 

In cold times numbers are going up again, stricter rules are being contemplated and imposed once again...summertime means seeing your friends under certain conditions if we are lucky.
I am reaching breaking point. My patience has run out. I want my life back, and I mean the one I had, bastards... I can get mad, but what's the use, try reasoning with a bug. 

The day I started to write this endless rant was just a shitty day.  That there was a loss (the story does not tell if it is corona-related, it has not been widely tested in that carehome) in my family, that I have a daughter in a place where it all goes downhill even harder then over here,  and I'd just spent an hour talking to a friend who was going through a truly hard time due to a wrecking and merciless disease, where I had to maintain social distance without being able to give her any real support or even as much as a shoulder to lean on, didn't really help either. 
It is many months later now...
My friend died and I miss her terribly. I don't sleep enough, push myself from day to day. 
I am just tired most of the days.

I keep reminding myself most of us here are better off than those who don't have their fridges full, don't live in a comfortable house, don't have a medical facility available nearby, and are not sure where the rest of their friends and family are. As if they would protest against wearing a mask, they wish they had one. Or a blanket. Or a toilet... 
And the other thing I keep telling myself is that this is most likely about to pass in the end. Andrà tutto bene, given time. But it will just take so much longer than our patience can handle.  For me it's mainly dissapointment, I always had this idea that the fabric of our society was made of stronger material then now shows. My mistake. And I suppose I should fight this feeling of selfpity much harder. I am certainly not a victim in this one. I'm just angry, stroppy and anxious. I guess we will all see each other in a different light in the future, more real, but not necessarily very charming. 
Who knows.

On March 1 2020, I had the first of a series of pitch black days. I was probably not alone in this one. Many of those days would follow.  
While people around me roared in my ear I should not panic and should go on with normal life, "just follow the guidelines neatly!", I really just wanted to stand still. Not the virus scared me, but the overpowering realization that we were on the threshold of a very bizarre time. From that day on in my head I got no further than;  "Shit. Here we go. Down the rabbit hole ..."

I just got back from Italy, I know that sounds weird now, but when I left my home there really was "nothing wrong", no negative traveladvice, as was the case for many people who were abroad when it all derailed.  I stayed 500 kilometers from the virus explosion.  In any case, I had still seen what happened were I was staying. The schools had closed. The hospitality industry closed down.  Museums closed. In the entire country.  Guidelines on basic hygiene appeared on buses. People kept their distance, many all of a sudden wore face masks, and the streets became emptier every day. People who are exactly the same as us live in Italy.  No other kind. No more fragile, no less clean. How is it that we in the Netherlands thought that we would react physically different to such a virus?  That the virus would stop at a border?  That it asks for your ID? Borders have never been less efective or more meaningless than now. And yet they all got more or less closed up. We had never been this unfree since I was born.

Anyway, the Netherlands held up business as usual from the end of February. That was best for everyone, reportedly.  Keep calm and carry on with your work and just keep running like hamsters in a wheel.  It seems I am a good hamster.  I went to work.  "Wash your hands and do not touch anyone".  I followed every guideline. And the next. And the one after that. 
I was slightly disgusted with myself, it felt unnatural to be so obedient. But I am rational enough to yield to simple reason. And whatever people think they know, I do not think this virus is not real or no serious business. 
We kept the school open for two more weeks. March 15 2020 we were told that the school had to be closed down. In a so called "intelligent lockdown" I just continued to work from home and offered a lot of stuff and information that nobody used. I felt pretty non-essential. And while I kept looking for ways to keep in touch with my pupils and the world from my house, everyone went outside. Lines of people at hardware stores, shit-to-corona-parties, traffic jams headed for the beaches and forests. After all, it was spring and there was still beer and chips everywhere.

Years in nothing seems to have changed. The longer we continue to run, because the lockdowns over here are mostly merely symbolic, the longer this pandemic takes, the stricter measures will become. Ofcourse we will spread it by moving around in groups, cooped up in buildings and offices. 
I have been back to work from May 2020, we were simply ordered, our pupils have special needs, so I resumed teaching in class and online. Keep your distance but stay compliant and carry on! 
Summer was coming and a virologist said that we may have to take restrictions into account until into the next year. Or longer.  Until there is a vaccine. Untill most of us are vaccinated. And still people said "it's just a flu! People will die, it happens every day, surely we will not shut down the machine for that every single time a new virus surfaces... will we?".  And they were going to get an ice cream.  "Cheer up, it may never happen! Why are we so worried about overweight people in their eighties who smoke? We all die at one point!". 
Thanks motherfuckers...

In September 2020 all other schools opened up again as well. People have to work after all, kids have to be kept off the streets. Young people however are just as well afflicted with this epidemic. And I am still surprised that we assume children or pupils play virtually no role in this story.  Unwitting purveyors in medical jargon. Heaven forbid that we should keep our offspring inside and teach them ourselves, there are bills to be paid, for f*cks sake! Schools and shops are super spreaders, but we don't assume that in some rigid stubborn way.  We didn't assume many things. We didn't solve this with scientists, we waited for our governments to act. But they could not do a bloody thing. Did that really surprise us? Really? 

It's like a bad movie.  We still don't believe this is about us. That we could get held hostage in our houses with our families . That we are not supposed to see it like that does not matter to me.  And the same goes for the fact that I'm not alone in this.  Maybe I'll care about that again tomorrow.  I'm sick of it now and would like to walk away from this whole thing. It feels like a social experiment that got out of hand.

The shop that is our country constantly complains;  "Listen, we want protection and we want to open everything up again and oh yes, we also want a lot of money in order to do so. Everybody!, keep spending money! ."  Just now when it slowly becomes apparent how unjustly invulnerable we always feel, life is what you make it, right? In mid-January 2020 we had the first confirmed case of the virus in the Netherlands. When should we have acted?  Extra respirators were not ordered until mid-March. At the end of March, there was still not enough PPE for healthcare workers in hospitals and for home care workers.  At the beginning of April, there were still no test kits for people who work in the healthcare sector and we collectively realized that we still had too little capacity on the ICs for this kind of situation in terms of personnel. Next waves of mutations will be a repetition of this.  But we don't call this  a "dangerous situation", we euphemistically call it "a close call".  Just as well that our "intelligent dashboard" until whenever should not be called a lockdown. As if the terminology still matters. As if what we did or not do made a significant difference. 

It is now clear, everywhere, that our pandemic protocols are only symbolic politics. There is no plan. There never was a plan. Not anywhere. It may not be possible either. A plan for something like that.  No one could imagine ever ending up in such an absurd tale. That is a universal phenomenon.
This virus is not worried about politics, this whole thing should have been about science in the first place, from the start.  
Governments can only ring companies up after items they have ordered.  
Containment makes no sense if you are caught off guard.
It seems there is just one message left ; Stay at home and distance from others, but also stay helpful, cheerful and most of all productive.

The years pass. Outside everything was in bloom, then the leaves were turning, the indian summer called us to come outside and then, come winter, the message was still;  "Everyone must fight together against the invisible enemy!".
We have to conclude, in all reasonableness, that limiting a part of our freedom is done in the context of a higher interest. This virus is real after all, it exists, it is mutating, it is unpredictable, vaccines can do only so much as to prevent most of us from keeling over,  and you can't realy blame that fact on anyone. We therefore had no other option then to remain away from infected, weak or unvaccinated people and we even stayed indoors for them from time to time. Virtualy no or very little social interaction for the time being was the rule. You could get fined. We could report groups that did not keep enough distance, we had become a sentinel state overnight.  There are people who will call the police if someone dares to walk on a closed beach for too long or entertain too many people. If we get to sit somewhere in a park or on a beach, we have to do it within an imaginary circle.  Only within your own square, family or bubble. The rest at a distance. And it still is the mantra. You should not visit old people. Make video calls with parents or loved ones sitting at home alone. Do not attend large public events. But sure!, go to those footballmatches and fairgrounds. As long as you don't sing or shout and sit down. And try not to break a leg, because in that case care facilities must be expanded again and that is far too expensive. Get tested, but only if you think you already know the answer. A soft voice in my head constantly whispers nastily;  "That's why we have to keep the peak low for the time being. Because of the money. Because there are not enough resources to test and trace properly. Because there is a structural shortage in healthcare. In supplies. In infrastructure.

When will our 24 hour economy be labeled as an important key?  In the end, we were all too late with any measure whatsoever. How long before we realize that we are no longer saving lives, but merely the budgets of governments that couldn't care less and will do so again. Remember this when celebrations are being cancelled untill far into the next year, except maybe in countries where governments are willing to take more risks. We do this because for years there has been budgeted for corona-free times. Cheap times. You don't need extra IC capacity if everything keeps going well. After all: It is more profitable under market forces if you have just enough places in scarce nursing homes and on IC-units, if it all can be done with minimal staff present in hospitals and clinics. It was unclear when and how we all would be able to get vaccinated for a long time as other countries were allready gearing up for that. With the boostershots no different. My anger about this hypocritical neo-liberal way of ruling this country, the actual underlying crisis, is losing out to the solidarity I truly want to feel towards the people who currently work in the care sector and towards vulnerable people in my immediate circle and in society.  
It is crucial. My conscience obliges me.  
 
I took the jabs. I wear the mask. Should we have used face masks? We were told that masks for people outside the healthcare system were false safety and would not change anything... They might change it all a little bit, it works in Asia, so why not try? I kept moving forward as best as I could . But it still is not over yet, not by a long shot. What else should I do from now on? Freeze or carry on? Stay in or not? Carrying around the virus unwittingly to pupils, family and friends and not thinking about whether it is my fault if the brilliant unvaccinated or the unlucky vaccinated fall ill, when I really have no symptoms myself?  Pass it round when I go through stores, because I pick up stuff to read what I buy and because I change clothes and put them back on the rack?  And keep doing that because we have reached this point where we all have to take the risk, take it on the chin, and get used to that? 
This is how we live! We gather and celebrate. We are mostly close to others. We have to, in this tiny country. We never in our lifetime were content with only just sleeping and working. 

We choose governments that we think will work for us. But what if the world is changing so fast that none of us can keep up with it? Shouldn't a government be able to adapt to that and make different choices? Should we not hold them accountable for spending our money on wrong choices, instead of collectively trying to meet the governments' own needs, by changing how we live? Should we not controll our governments, instead of the other way around? If I fuck up like that at my job, over a period of decades, I would have been fired.
 The majority of people in this country are going to learn their lessons the hard way. Neo-liberalism will bite everybody in the ass at some point. So change your vote or change your way of life. 

You may be well off, but are you happy with this? Are you happy with your chosen representation? What to do with heads of government and PMs who claimed to be immune from the start?  They cough secretly in their elbows when no one can hear it, otherwise they have to be quarantined and that means no more freedom of movement. They went on hollidays, had gatherings themselves and urged you to stay in... 

At the end of March 2020, the pointing out at each other had already begun, slightly hidden and not yet out loud, because it was necessary to practice symbolic politics. Some politicians saw an opportunity and went the other way for their votes and claimed it was all a hoax, the virus and the remedy.
Running a re-election campaign with rallies seems untimely in times of crisis, but this virus will probably not last forever, and chances are vital, you should not waste them. You also have to work on a story in which you were not to blame for it all in the end. Work hard on an explanation about how a country had to be partialy locked in, but we also wanted people to continue to function and consume.  The one who manages to save the economy will undoubtedly win the next elections. Ultimately, it is mistrust and greed that fucks us up in situations like these. We have reached a point where politicians are just starting to randomly shout something, afraid of losing momentum. There are still wars being fought, bombs are still being thrown. It won't be long before we start worrying about the old pre-corona themes again. For the time being politicians, influencers and rich people can simply go wherever they want, at least to a certain extent, because they have the means and the money to do this. 
There are presidents and Dutch MPs who reassure us that one day the virus, "it is a miracle!", will be gone all by itself.  They babble about the sun, bleach, herd-mentality (slow but mostly effective and ultimately cheap) and a salty sea breeze, as if a virus is a living organism that has peed on your sidewalk.  
There is your theory, assholes! We passed the two year mark and counting and people are still dying. In times of crisis, I trust politicians just before an election as far as I can throw them. 

The other thing that fucks me up is how easyly we are set up against each other. The vaccine should have been the gamechanger. It could have been the way out. Instead it became a weapon in an information war. Conspiracists have a chance here to get votes. They victimize themselves and ultimately create an environment in which a virus can mutate endlessly. Some out there create this shitstorm over and over again in the name of freedom and love. "Give me your vote! I will make it all better! I am different  from the others.....!". It worked. The mutation came. And they won their seats in parliament.  

For almost two years I continued to do my job, move along, try to be considerate or at least sensible. I can take the remedy or wait untill covid vanishes on its own. Those are the two choices. We will all have to build up antibodies over time, with or without  vaccin. But things keep reverting to this state in which we all have to stand still again, where we periodicaly slip back in to a swamp. The bog where we also have to mind ignorant luddites, retarded zealots who oppose everything that science or society has to offer....
I am tempted to scream at them: " Ok! Time to turn the tables. You stay in this time, I go out now!". 

Governments widen this rift in our societies by blaming the public for everything that is happening now. Politicians divided us in two camps. 20%-80%, unvaccinated and vaccinated.  Really? This is how we will define society from now on? And do they believe that this is the only thing that defines us? I may have taken the jabs, but do you really believe I aggree with you, or am willing to stay in line indefinetly? I may not believe in conspiracies, but do you think I will still comply if you do not do your job properly? What choices do I have in the face of this health-crisis? My life used to be a lot more then just thinking about how to survive a disease or how to get through my workday.
We are nowhere near the way I used to live,  and I am still not used to that yet, nor do I want to. Governments everywhere are dumbfounded.  In the face of a pandemic they all turned out to be clueless and inadequate. You can't blame the virus on them, but they simply don't seem to be making a big difference, nowhere.
Instead we play the blamegame with eachother. And the government chimes in because...well....because they can. I am fed up with that. It is my society too, and they are breaking it. Divide and rule. 

So here we are. Government campaigns that encourage us for getting through this "together" make me sick every now and then.  "Only together we can win this battle!".  I can't bear to hear it anymore.  "Mainly alone" they mean.  Locked up in our own heads, our own houses, rule of six, rule of four, rule of two, back to four, no mixing of bubbles, curfews, all of a sudden more or less total freedom for a while, untill we are once again clubbed back in to the small circle of our nuclear family if numbers are getting too steep. We'll never know whether half the government was corona positive, like the rest of us.  
If I can continue to govern through twitter, am I indispensable?  Who has the bullshit job here? They may mean that by "the new normal". Wartalk. Conspiracies. 

Everybody appears to be living in their own reality. Cult-like beliefs that result in the conclusion that even gravity is merely an opinion.  Newspeak has been promoted to mainstream language.
Now especially I want politicians to shut up and not shout out about things they were never educated in. Or they should have paid more attention in Biology class earlier in school. Even I understood.  A bacterium is a unicellular micro organism. That can be broken or killed by antibiotics. A virus is a kind of "nanocomputer" that rewrites the function of your own cells and gets its "power" from those cells. It does not live by itself. So cannot die either. It is inactively waiting to be picked up. It must be completely demolished, otherwise it will continue to calculate. Those are facts. No bullshit over a good glass of wine.

I am not a scientist. But I assume scientists in general know what they are talking about. At least they know more than I do. I try to think logically. That doesn't always work, but it usually does. I like facts. Scientists do not usually make mistakes with facts. Like the rest of us however, scientists sometimes make mistakes with interpretations and estimates. Even then, I'd rather listen to a scientist than a politician.

I still have a job. I am not in danger. I never was, not in this golden cage. In the material sense I am just fine. But don't euphoricaly shout at me that this whole situation is a great gift. That this may be the beginning of a new era. A period in which we will learn a lot of meaningful things.  
Wtf?  How nice that you can now work on yourself, that you have quality time within your very small circle and in your relationships, that you finally have "peace and space", that you were right about a lot of things that finally will be placed on the political agenda, that you were right about things you've always claimed to be relevant. 
Don't complain if you find yourself on the same page as me on any given day. If you're suddenly sick of it tomorow,  the next month or sometime in the future. 
Don't criticize me if I don't share your enthusiasm for all these valuable lessons of today. I simply cannot. This is my weakness. Deal with it. I just don't see any positive elements in all the numbers, nor in what it does to us as a society. Do not only be “honest” with me, but also with yourself. 
The economy is important. For sure. But the psychological and mental impact of this could be more vital and will be widely underestimated. Reactions will follow.  
Congratulations on this time of reflection.  But are you asking yourself the right questions?  Are you ready yet?  For second, third and more waves? For new strains? For more calls from the ICs and from the nursing homes?  For the question whether or not resuscitation is required?  Have you already come up with a solution for how to act if someone drops out of your immediate family, and you don't know how to be close to someone who is alone and sad?  Have you armed yourself against the inevitable trajectory to come;  the "one and a half meter society"?  Want to keep your distance for a few more weeks?  A few months?  Years?  Every next wave? During a new virus that comes along? Are you looking forward to this new world? Of 3G, 2G, 1G or "nothing and good luck!"? Back to square one?
Not me.

Shock, I learned, comes in stages, just like grief or divorce, burnout, after an accident or trauma.
 Phase 1: shock and need for denial.
 Phase 2: anger.
 Phase 3: negotiation, stating intentions.
 Phase 4: depression.
 Phase 5: acceptance and seeking connection.
One does not go through those phases chronologically.  I see a more chaotic and therefore more contradictory image in myself and those around me;  navigating between amazement and denial, care, withdrawal, strategy determination, aggression, depression, and hopefully eventually restoring contact from the need for connection.
In any case, my own mental health has been  hit hard. My long-lasting "depressive episode" has to settle for a backburner spot in this light. I gradually become more and more taciturn.  From this constricted stay-indefinitely-at-home-with-your-bubble-but-work-hard-do-your-chores--and-keep-pumping-money-around-story.  And this "new world" that everyone is trying to interpret all day.  

I am told not to complain.  That's how you handle that!  Tell someone who is depressed "to put up with it and just stop moaning."  It may also work if you tell the fucking virus to bugger off.  Or not.  
But I only think things like this on the very black days.  On good days I am more gentle and rational. I now store it somewhere and prefer not to share it with anyone in “real life” or during conversations. Pointless.  Everyone has enough on their plate for themselves at the moment.  
I am happy to hear from people. But sometimes it is also hard work. You have to maneuver around the conspiracy theories and the rubbish. People constantly tell you what to do. They only add up the misery that is in store for us. Some take you down for every wrong word. Some fill in every blank for me and others. Some honk that this is the best thing ever happened to them. I know that people are bluffing in order not to give in to their own panic. Surviving mentally, that's what we are doing.  
I don't know what hurts more. The physical and mental distance between me and the world or the distance that people now constantly create unconsciously by talking complete and utter sectarian bollocks.
The latest thing that happened to me and forced me to count to one hundred was tricky, I had a choice between silence or violence, you tell me what I should have done; there are people out there that ask you if it was the vaccine that killed your loved ones, before they take the political stage and moral highground and tell you what you should read or think, they start preaching about Red Pills and Great Resets, instead of saying what they should say, the only thing that is appropriate in a situation like that, which simply is "I am sorry for your loss...".
Everything connected with this virus will hopefully be over soon and we must quickly forget how some have hurt or disappointed us.  We will soon be able to meet up and party again.  But on some days I don't know how many people I will have left with whom I want to do that later.  A lot needs to be repaired.  We can all only go on if forgiveness is the default first, I think.



 A virus is only partially levelling the playingfield.  Only partially an equalizer.  It also painfully exposes inequality.  Every society can now show what it represents.  
These are golden times for data researchers.  The wait is on the day we all come to a halt because we find out that we all had to catch the same wave and it was not easy at all, it was an outright disaster. Regardless of the tactics employed, the same number of victims can be found statistically everywhere. The precariat is growing in numbers on a daily basis. The same economic and mental repercussions are demonstrated everywhere. That makes us smaller and more powerless as humans than ever. So much for the makeable world. We are now constantly living in the "next wave", the big Corona-lottery,  and if we get sick we did something wrong...

I feel a huge disappointment heading for everyone who thought this period would change all of us a lot for the better, for everyone who hoped to come out of all of this completely different and improved. Some might though. The world is bound to turn back to a "new normal" of sorts, and I fear I also changed, but only because I was pushed, not because I felt the need to, and certainly not for the best. 
The world went insane. Maybe I did too. 

Do I blame "the people" for this mess? I don't know. But I am entering the stage where I will break the rules when I see fit. If it wil end up keeping me safer, and keeps me away from the herd I observed in the last couple of years, the one that couldn't give a shit all this time, it is in my eyes justified. That is not breaking a rule, that is selfprotection. A part of this society refuses to wake up to the harsh reality of a virus and finds it hard to make sacrifices. Where I had to justify myself for protecting myself and others, for stepping back, ridiculed and shamed, being called a stupid sleeper, a left-wing fascist, anti social... I have a right to steer away from those people. 
And if  governments can't come up with a sufficient plan to protect everybody, and you can not trust a huge section of the public around you to act remotely responsible, people can only protect themselves. Even if that means to get away from the masses all governments now desperately seek to controll. 
As for governments: Never again fence me in for my so called own safety.  I don't approve of the motives in this one. If people were allowed for months to travel for fun and keep the precious economy going, to join a stupid political rally or to go to a footballmatch, they should also have the right to travel to safety. Locking people up, sometimes without due warning or over a course of hours, as has happened a few times, and keep shutting us all down, is not the optimal answer to a pandemic. A vaccine or a remedy is, or at least it could have been, if taken. I will not wait anywhere ever again untill I get infected. So travelban and quarantine or not, I will not simply obey from now on. It is absurd that I am forced to fight dirty in the end. I did not break the social contract. I am still trying to uphold it. I will keep it small, I will be taking my responsibility for myself and those I care for.  That is what freedom should be. 

And yet....I miss a lot of people. I miss my friends abroad, my kid in London, the random contacts I have and the people that make me happy.  We have all become loose sand. I realy miss the freedom to travel, I will never again take it for granted that I can cross borders without quarantine-travelling rules or post-brexit-visa. I miss festivals, gatherings, other cities, new faces. I crave them now...
Sorry I am such a cynic. We will meet again on the other side. Until then, I do what I allways do. I'll just try. I try not to sink away too far. I try to teach. I try to stay safe every time it all flares up again. I try to be approachable. I listen to music and try not to think.
I will love, honor and protect those I hold dear... 









PS. If someone reads this, feel free to reach out...please...!