Monday, October 14, 2024
En?....
Wednesday, September 11, 2024
Unhinged...
Tuesday, January 16, 2024
Beste loopbaancoach.
Friday, December 29, 2023
Alle Jahre wieder...
Mijn honden trekken de explosies niet meer.
We slapen amper vanaf november tot februari.
105 miljoen euro. Dat is de omzet voor verkopers per jaar. Het mag niet afgestoken maar wel verkocht en gekocht.
Bedacht door de boomers in de jaren 70 en als de boomers het bedenken is het een traditie.
We gaan "allus zelluf" doen. En de campagnes over afgeknalde ledematen volgden vanzelf.
Een zelfverklaarde traditie want te kort geleden gefabriceerd als "iets wat wij altijd doen".
Vuurwerk heet tegenwoordig Fierwerk. En heeft eigenlijk niets meer met Oudjaar te maken. Het is speelgoed geworden. Gewoon. En niet eens meer een doel maar een middel. Voor het slopen van afvalbakken, postbussen, alllerlei voertuigen, voordeuren en textiel en-glasbakken. Naar verluidt komen jongeren uit de hele stad naar onze wijk van de stad omdat daar niets meer gehandhaafd wordt...
Bij elke voetbalwedstrijd, elke verjaardag, elke keer dat het je lukt je eigen veters te strikken of elk blik waterig bier dat ze opentrekken als de zon eens schijnt ontploft er iets. Want het "leven vieren" heeft getuigen nodig anders is het niet echt....dus knallen!
Ik hou van goeie herrie. Ik hield altijd veel van deze tijd van het jaar en van het bijzondere van massaal vuurwerk tijdens de jaarwisseling. Ik bleef er voor op. Maar dit hersenloze gedoe is ondertussen vreugdeloos, fantasieloos, best wel saai en veel te hard voor alle dieren die veel beter horen dan wij en de weg kwijt raken of in paniek wegkruipen de hele dag en nacht. En de rotzooi die achter blijft, de uitstoot van gassen, schade aan de wildstand en de vogelpopulatie is op een schaal die een jaar milieubewust gedrag ruim "compenseert" en teniet doet...
Fijn. Tradities.
Ik wil best weggaan. Ik huur wel een huis ergens. In mijn eigen huis worden we immers al weken gek. Dat huren van een ander huis naast dat van mezelf kost veel geld. Evenveel en wellicht meer dan het bedrag dat mijn buren uitgeven voor het vuurwerk "voor hun kinderen", lees zichzelf. Zwaar spul dat ze gedurende het hele jaar maar vooral in december (laten) afsteken...
Ik zal niemand om geld vragen of aangeven. Ik betaal heus alles zelf wel. Zodat anderen zoals het "de traditie betaamt" fijn hard hun ogen, vingers, zichzelf of zelfs iemands kind kunnen wegknallen.
Ik ga aan de kant. Zouden jullie dan op z'n minst het fatsoen kunnen opbrengen het vuurwerk weer gewoon af te steken wanneer dat de bedoeling is? Met Oud en Nieuw. Dan vind ik het misschien ooit weer speciaal...
Thursday, November 23, 2023
He-Who-Must-Not-Be-Named
Dan heb je jarenlang geroepen dat allochtonen een groot gevaar zijn, en wil je óók hun premier zijn? Met zulke vrienden hebben ze helemaal geen vijanden meer nodig.
Je hebt jarenlang geroepen dat je uit de Unie wilt en nu ga je de boeren die je hebt weggeharkt bij Caroline vertellen dat ze de subsidies uit Brussel kunnen vergeten?
Je hebt zogenaamd helemaal geen standpunten meer over euthanasie, abortus, studieschulden, jeugdzorg of andere links of rechts-liberale stokpaarden, maar sluit je maar al te graag aan bij de groep wolven die voortdurend in het bos huilen over genderterreur (kamelen en dromedarissen, whatever) en tsunamis van vluchtelingen die beter in het land waar ze vandaan vluchten opgevangen kunnen worden.
Buitenlandse studenten en arbeidsmigranten hebben we vanzelfsprekend
niet nodig, de bevolking zal vast zichzelf
in rap tempo, als door een wonder, verjongen, maar wie straks jouw luiers
verschoont in één van de vele bejaardentehuizen die je wilt gaan bouwen weet jij
ook niet.
Je praat niet meer zoveel over bevolkingsverdunning, iemand
anders is daar beter in, maar je bent zo identitair als de pest, de Nederlandse
Leitkultur is voor jou nog steeds pindakaas en bollenvelden, een gezellig draaiorgel
en alleen maar stamppot.
Je visie op onderwijs is nog steeds obscuur: de
Nederlandse vlag hijsen, en alles sal reg kom…die kennis past inderdaad op een
bierviltje.
Wat je niet begrijpt stamp je stuk. Dat mag vanaf
vandaag gewoon, want één op de drie mensen om me heen heeft op jou gestemd, dus jij hebt gelijk. Bedankt en
tot ziens.
We zijn eindelijk aan de beurt, ons ellendige bestaan aan de rand van de gapende afgrond zal nu een beetje verlicht worden, de zon komt op en eindelijk, eindelijk!, mogen we altijd alles zeggen wat we denken, niet gehinderd door ook maar het kleinste greintje fatsoen, of door een IQ hoger dan dat van een pantoffeldiertje.
Premier Wilders. Minister President Wilders. Puppetmaster. Duurt wel even voordat het went. Nog langer voordat het niet meer schuurt.
Saturday, July 08, 2023
Costa Concordia.
We zijn ondertussen verbaasd over de verbolgen reactie op ons verzoek de agenda van een studiedag te wijzigen; een studiedag is werken en niet met een heel team een hele dag één enkele externe procesbegeleider voeden, die zich al maanden geleden had kunnen inlezen, alles wat we doen en kunnen is immers nauwgezet gedocumenteerd, zijn desinteresse en slechte voorbereiding beginnen trouwens ook langzaam te wringen.
We zijn de voortdurende roep van het bestuur om geheimhouding spuugzat.
We balen van de georganiseerde een-tweetjes van hetzelfde bestuur met individuele collega's over hun functies in de toekomst, waardoor de openheid volledig verdween.
We weten sinds een maand van de beoogde plotselinge andere invulling van onze taken voor het laatste jaar in het meest recente procesvoorstel.
We worden overvallen door verontrustende reacties en informatie vanuit voormalige collega's bij een beoogde fusie-partner; niemand zit daar kennelijk te wachten op ons, een ingewerkt en vakinhoudelijk team. Zij willen alleen een paar goed onderbouwde "unit-coaches" die in hun concept passen. Take it or leave it. De rest moet maar wat anders zoeken...
De situatie is nu zo dat de omstanders er bij ons nog even uit pikken wat ze elders nodig hebben, ondersteund door onze procesbegeleider die kennelijk niet voor ons werkt, en zich gedraagt als een "seagull-manager". Google it.
Wij hebben er alles aan gedaan om de rust te waarborgen. Maar tegen ouders en leerlingen lieg je niet. Mensen zijn niet achterlijk.
Wij boden wel simpelweg transparantie.
Het trage proces, de slechte communicatie (ouders en leerlingen waren bijv. gisteren nog steeds niet officieel ingelicht door het bestuur, terwijl de hele schoolregio al maanden weet dat hun enige bovenschoolse voorziening stopt en vragen stelt aan ons) zorgde voor veel onrust en leegloop.
Dit is dezelfde directeur die twee weken geleden "opeens" een andere baan elders had.
Vertrouwensbreuk, teleurstelling, dolkstoot...., de retoriek zal er niet om liegen.
Niet wij hebben het vertrouwen gebroken.
Wij hebben gewoon gezien dat ons bestuur niet te vertrouwen is.
Het is tijd voor een herdefiniëren van het begrip "baangarantie".
Het is tijd voor een herdefiniëren van het begrip "onderhandelen".
Neem ons serieus of houdt rekening met een hoofdpijndossier, vol met mensen die gewoon stug hun werk blijven doen, de laatste doet tenslotte het licht uit, vol met leerlingen die echt nergens anders terecht kunnen. Wij willen een diplomatraject met een curriculum voor mogelijke doorstroom naar hoger onderwijs. Wij willen een gedifferentieerde groepsgewijze methodiek blijven aanbieden in verband met het traject na het voortgezet onderwijs : HBO of academisch, met werkcolleges, dat moet je je eigen maken, wij bereiden je daarop voor.
Wij gaan niet stil ten onder omdat jullie dat verkopen als een professionele werkhouding.
Niet nadat iedereen in de lagen boven ons zichzelf al heeft gered.
Vada a bordo, cazzo!
Monday, March 20, 2023
De Hazelaar
Thursday, March 16, 2023
Arme jongens en meisjes.
Sunday, December 19, 2021
Droom
Saturday, December 04, 2021
Symboolpolitiek III
De veel te lang aanhoudende demissionaire situatie rechtvaardigt mi. ondertussen een formatie van een ‘zakenkabinet.’ De wet van onze staat voorziet hierin. Want hoe lang gaan we nog wachten tot het allemaal vanzelf veranderd? Zelfs het OMT is het oneens onder elkaar. Het is nu toch zeker wel tijd voor professionals, een ploeg ‘vakministers’ in een tijdelijk extraparlementair kabinet dat (vrijwel) geheel bestaat uit gespecialiseerde ministers, eventueel zonder binding met politieke partijen, ervaren ambtenaren of hoogleraren die ons misschien wel uit een crisis kunnen loodsen. Of dat nu een pandemie is, het wanbeleid van overheidsinstanties of straks, we komen er vast niet onderuit, die klimaatdiscussie. Gewoon voor een jaartje...om het te proberen.
Kabinetten hebben een parlementaire (politieke) basis nodig, maar in tijden van nood moet er misschien gedurende een crisis een zijstap gemaakt worden, zeker als het land vrijwel onbestuurd is over een periode van meer dan een jaar, en daarvoor ook al te maken had met een minderheidscoalitie door de eindeloze aftocht van zetelrovers en onbekwame dus afgetreden bestuurders.
Democratie is altijd een speelveld van consensus, dat zag
Plato al… Een groep mensen met een verschillende politieke kleur levert niet
automatisch altijd een objectief of bruikbaar beleid op. We hebben daarnaast misschien
ook niets aan een apparaat van louter technocraten, want niemand is onfeilbaar,
dus ook wetenschappers weten dat er altijd een foutmarge is. Een mix is
misschien de meest rationele optie.
Democratie zou moeten gaan over het maken van uitvoerbaar beleid, geen geroeptoeter voor de bühne. Dat laatste is vooral een reactie op een samenleving die totaal gefragmentariseerd is en het nooit eens zal zijn over de “juiste keuze”. Maar is dat een reden voor een gekozen overheid om dan maar niets te doen? Om te orakelen en niets te zeggen? Om gezellig te blijven polderen? We zijn al een aantal jaren dol op halfbakken taal, elke dag is het omdraai-dag en iedereen gooit met HELE grote woorden, maar er verandert niets aan de realiteit waar velen zich van hebben losgezongen. Dat is de tijd waarin we leven. Daarnaast hebben we nog een winkel die we open willen houden. Het land waar we wonen, dat ooit met handelskapitalisme (laten we het maar even zo noemen) groot is geworden, maar inmiddels toch best wel klein is en onderdeel van een Europese Gemeenschap die ons meestal meer voordelen biedt dan we eigenlijk willen zien. Tijd om over onze eigen schaduw heen te stappen, en weer fatsoenlijk en consequent samen te werken. Navelstaren op het “eigen volk” heeft ons een paar mutaties van een virus opgeleverd. Onteigen de farmaceutische industrie, geef het patent vrij en verdeel eventuele oplossingen over de (armere) rest van de wereld voordat een nieuwe gemuteerde golf ons weer van de rails aftrekt. Of denken we na dit alles nog steeds dat we een eiland zijn? Dat het leven maakbaar is? In een crisis moet er gepoetst worden, niet geluld.
De meeste leden van een samenleving willen echt nog wel eender welke vorm van een sociaal contract overeind houden, maar dan moet er helder beleid komen en bruikbare, eenduidige informatie ter beschikking, afkomstig van mensen die er echt voor geleerd hebben. In plaats van die berg internet-shit die er nu ligt, bij elkaar geklikt door influencers, opiniemakers, onbevoegde beleidswetenschappers, politieke hooligans, beroepsklagers, wel heel erg onwaarschijnlijke verzetshelden en gelegenheids-"vrijheidstrijders". De huidige ministersploeg mist het mandaat, de expertise en de dossierkennis die nodig is om snel uit een impasse te komen. Ze zijn bijna uitsluitend bezig met politiek gesteggel, de samenleving is al geruime tijd volledig aan zichzelf overgeleverd. Alles valt als los zand uit elkaar en de overheid doet niets om dit te stoppen. De verkiezingsuitslag was immers dezelfde als die daarvoor, met wat geluk hebben weer 150 mensen een baan de komende vier jaar, oogjes dicht en snaveltjes toe. Slaap lekker.
Niet het parlement slaapt, maar het electoraat! Misschien moeten kiezers zich ook eens afvragen wat de lange termijn verwachting is als je iedere keer uit gewoonte op een protestclub, een neo-liberale of een confessionele partij stemt. Je oogst wat je zaait.
Friday, January 29, 2021
Zee.
Tuesday, December 29, 2020
The year in which everything turned into a blurry watercolour painting...(long read)
I am sorry. Sincerely. Let me start with that. I know that not many people come here, but if you somehow got here and started reading, I will immediately give you a big spoiler. This is not going to be a compact and brave story about togetherness and optimism. This is born from rage. Pure and undiluted. Here I dump my frustrations, after all, this is my own back room, the room in which I write. Even if my baseline nowadays is "severely confused".
On March 1 2020, I had the first of a series of pitch black days. I was probably not alone in this one. Many of those days would follow.
I just got back from Italy, I know that sounds weird now, but when I left my home there really was "nothing wrong", no negative traveladvice, as was the case for many people who were abroad when it all derailed. I stayed 500 kilometers from the virus explosion. In any case, I had still seen what happened were I was staying. The schools had closed. The hospitality industry closed down. Museums closed. In the entire country. Guidelines on basic hygiene appeared on buses. People kept their distance, many all of a sudden wore face masks, and the streets became emptier every day. People who are exactly the same as us live in Italy. No other kind. No more fragile, no less clean. How is it that we in the Netherlands thought that we would react physically different to such a virus? That the virus would stop at a border? That it asks for your ID? Borders have never been less efective or more meaningless than now. And yet they all got more or less closed up. We had never been this unfree since I was born.
Anyway, the Netherlands held up business as usual from the end of February. That was best for everyone, reportedly. Keep calm and carry on with your work and just keep running like hamsters in a wheel. It seems I am a good hamster. I went to work. "Wash your hands and do not touch anyone". I followed every guideline. And the next. And the one after that.
The shop that is our country constantly complains; "Listen, we want protection and we want to open everything up again and oh yes, we also want a lot of money in order to do so. Everybody!, keep spending money! ." Just now when it slowly becomes apparent how unjustly invulnerable we always feel, life is what you make it, right? In mid-January 2020 we had the first confirmed case of the virus in the Netherlands. When should we have acted? Extra respirators were not ordered until mid-March. At the end of March, there was still not enough PPE for healthcare workers in hospitals and for home care workers. At the beginning of April, there were still no test kits for people who work in the healthcare sector and we collectively realized that we still had too little capacity on the ICs for this kind of situation in terms of personnel. Next waves of mutations will be a repetition of this. But we don't call this a "dangerous situation", we euphemistically call it "a close call". Just as well that our "intelligent dashboard" until whenever should not be called a lockdown. As if the terminology still matters. As if what we did or not do made a significant difference.
It is now clear, everywhere, that our pandemic protocols are only symbolic politics. There is no plan. There never was a plan. Not anywhere. It may not be possible either. A plan for something like that. No one could imagine ever ending up in such an absurd tale. That is a universal phenomenon.
Shock, I learned, comes in stages, just like grief or divorce, burnout, after an accident or trauma.
Phase 1: shock and need for denial.
Phase 2: anger.
Phase 3: negotiation, stating intentions.
Phase 4: depression.
Phase 5: acceptance and seeking connection.
One does not go through those phases chronologically. I see a more chaotic and therefore more contradictory image in myself and those around me; navigating between amazement and denial, care, withdrawal, strategy determination, aggression, depression, and hopefully eventually restoring contact from the need for connection.
A virus is only partially levelling the playingfield. Only partially an equalizer. It also painfully exposes inequality. Every society can now show what it represents.
I feel a huge disappointment heading for everyone who thought this period would change all of us a lot for the better, for everyone who hoped to come out of all of this completely different and improved. Some might though. The world is bound to turn back to a "new normal" of sorts, and I fear I also changed, but only because I was pushed, not because I felt the need to, and certainly not for the best.
The world went insane. Maybe I did too.
And yet....I miss a lot of people. I miss my friends abroad, my kid in London, the random contacts I have and the people that make me happy. We have all become loose sand. I realy miss the freedom to travel, I will never again take it for granted that I can cross borders without quarantine-travelling rules or post-brexit-visa. I miss festivals, gatherings, other cities, new faces. I crave them now...