Tempowisseling

Voor het eerst in zes weken heb ik weer gerepeteerd gisteren.
Ik ben zelf geen muzikale hoogvlieger, maar met een grote groep klinkt het altijd veel beter wat we doen.
Ik werd er blij van.
Mijn instrument leent zich dan ook bij uitstek, naast het maken van een enorme bak herrie, voor het wegspelen van frustraties, stress, woede of vermoeidheid.
Therapie voor het doe-het-zelvers.
En iedere keer denk ik weer dat ik te laat begonnen ben met het maken van muziek in plaats van er alleen veel naar te luisteren.
Ik wil dus ook nog drum en gitaarles, en viool en piano leren spelen.
En ik wil nog een opleiding gaan volgen.
Of twee.
En dan is er nog dat hotel in Cornwall.

En ik zal eerst maar eens gaan kijken wat de nieuwe lichting voor moois brengt volgende week en wat mijn rooster is.
Ik heb op de een of andere manier het gevoel dat ik nog tijd zat heb...
Al is dit misschien heel gevaarlijk.
Een jongere uit mijn groep zei bijvoorbeeld een keer iets tegen me waar ik toch lang en hard, tien minuten ofzo, over nagedacht heb.
Hij was er heilig van overtuigd dat mijn leven helemaal klaar was op het moment dat ik verantwoordelijkheden kreeg.
Eigenlijk trok hij het meestal nog verder en had hij het vaak met walging over al die stakkers die ouder dan dertig werden, maar dit terzijde...
Hij zou al die toestanden nooit willen, het was het einde van alles.
Er volgde een opsomming van dooddoeners die door reclamemakers gebruikt kan worden om een product te verkopen waarmee je leven leuker moet worden.
Een gezin, een baan, of allebei, veranderen je leven namelijk in een lange saaie lijdensweg.
Ze staan in de weg van je dromen.
Want de plicht roept, en de schoorsteen moet roken.
Ik vroeg hem of hij medelijden met me had, want zoals hij mijn leven beschreef klonk ik als een behoorlijke kneus.
Het antwoord was kort maar krachtig: "ja!".
Dit was dus zijn visie op het leven.
Je gaat naar school, je feest er even op los en dan ga je (overdrachtelijk dan) dood.
Je maakt daar geen eigen keuzes in, alles overkomt je zomaar, je hebt zelf geen mogelijkheden om je plek te zoeken in het grotere geheel.
En dan ben je oud, want dertig, en wat heeft het dan allemaal nog voor zin?
Dat ik nu in de illusie leef dat ik op mijn hoge leeftijd nog passie en plezier voel, is natuurlijk heel sneu, maar hij wil me niet kwetsen, dus hij laat me in die waan...
Hoe aardig.
Mijn argument dat je weliswaar bij tijd en wijle een beetje "uitgesteld leeft", maar dat je leven meestal lang genoeg is om al die dingen te doen die je echt wil doen, leverde alleen een minzame glimlach op.
Ik heb hem overigens niet gezegd dat ik dacht dat hij zijn eigen verwachtingen op mij aan het projecteren was.
Ik vond hem nogal hoogbejaard klinken, met zo'n belegen toekomstverwachting, op z'n zeventiende.
En het is bovendien nog veel erger dan hij denkt.
Ik leef niet alleen in de veronderstelling dat ik een prettig leven heb, ik denk ook nog steeds na over wat ik wil worden later als ik groot ben.
Zielig gewoon.