Overblijven!

Op de school was iets misgegaan, met klem werd verzocht om hulp.
Er waren geen mensen meer om tussen de middag de leerlingen op te vangen.
Paniek.
De school was niet verantwoordelijk voor de opvang, maar de ouderraad kwam er ook niet op tijd uit.
Een brandbrief moest mensen overhalen mee te helpen, anders einde overblijf...
De komende maanden gaan wij dus een dag pauze draaien, doen we weer eens wat met het hele gezin !
Niet dat ik de bevoegdheid of kennis heb tot het uitoefenen van EHBO of weet hoe te handelen bij calamiteiten...
De komende acht weken mag er niemand stikken in een toverbal, in de luxaflex klimmen of spelen met gevonden aanstekers.
En drijf ik op de vluchtige en vast ijdele hoop dat zesentwintig scholiertjes van vier tot elf jaar makkelijker te sturen moeten zijn dan tien veertien tot negentienjarigen...
Iets, wellicht maar een futiliteit, stoort me achteraf aan dit verhaal.
Niet dat de school met vrijwilligers werkt, ik wil best mijn deel terugdoen voor de opvang van mijn nageslacht.
Het was meer de vanzelfsprekendheid dat ik het ontbreken van opvang als mijn probleem moest beschouwen.
Want als de school niet verantwoordelijk is voor die opvang, geen contract heeft met een professionele organisatie, en ze laten het over aan welwillende vrijwilligers, betekent het dan dat de school er eigenlijk liever niets mee wil doen?
Hoe kun je in 2004 stellen dat de school eigenlijk niet daarin hoeft te voorzien, dat ouders het zelf moeten uitzoeken.
Zover kan een school toch niet van de samenleving af gaan staan.
In deze eeuw werken vaak beide ouders, omdat het moet of hopelijk meestal omdat ze hun beroep graag uitoefenenen.
En dan zijn wij nog allebei in beeld bij de opvoeding.
Voor de solo-ouders onder ons is zo'n mededeling te vergelijken met het plezier van het trekken van kiezen zonder verdoving...
Wat de reden ook is voor een ouder om te werken, kennelijk wordt er van deze verwacht te stoppen daarmee en de zorgtaak op zich te nemen als het kind vier jaar oud wordt.
Zodat er een ouder thuis is als het kind vrij is.
Een griezelige associatie met de jaren vijftig, waar moeder de vrouw stopte met werken zodra de koters er aan zaten te komen, of in het onderwijs zelfs al zodra de boterbrief getekend werd, drong zich aan mij op.
Mijn eigen team bleek erg flexibel.
Een deel van mijn collega's heeft schoolgaande kinderen, er was begrip voor deze herkenbare situatie.
Om de overblijf op de ene school te faciliteren, gaat de andere school een kwartier in de wachtstand.