samenvatten

Dit was mijn week.

Bomen op mijn werk zijn onverwoestbaar.
Ze worden zwaar mishandeld, maar blijven terugvechten.
Het bewijs zijn de drie appelbomen die we ondertussen hebben.
Steeds als er een boom werd gesloopt, kwam er een vervanger.
Maar de oude bleef steeds doorgaan.
Onze Catalpa was nu aan de beurt.
Misschien was het niet eens opzet.
Je staat te praten achter een verlaten schoolgebouw, een beetje wazig aan de bast van een boom te pulken.
Er komt een stukje los.
Je denkt er niet verder bij na, en naarmate de avond en het gesprek vordert, komt er steeds meer bast van die boom af.
De stukken worden ook steeds groter, en je verbaast je er nog over hoe mooi zo'n boom in elkaar steekt.
Die bast is net een soort huid....mooi man, de natuur!
Het wordt al weer een stuk vroeger donker, en koeler, dus iedereen gaat naar huis.
Jij dus ook.
Onze Catalpa was rondom gestript, waardoor de boom wel voedsel krijgt, maar niet zijn afvalstoffen kwijt kan.
Biologie, eerste boek, brugklas...
Er is zelfs een echte boomchirurg bij gehaald, die uit compassie een gratis consult deed.
Dichtsmeren had geen zin, want daarvoor had er een klein stuk bast moeten doorlopen van boven naar beneden.
Hij gaf de boom op: "deze zomer nog, maar in het voorjaar gaat ie dood..."
Maar onder het litteken, anderhalve meter boven de grond, schieten een tweetal zonnebloemachtige takken uit de boom.
Met wat geluk kan in het voorjaar het dode deel van de boom geamputeerd worden, en groeit de boom, een beetje uit model, weer zo groot als nu.
Er staat nu dan ook een soort kooi omheen.
Niet hufterproof, maar misschien voldoende om niet volledig afwezig aan die tak te gaan hangen terwijl je aan het, nou ja, "hangen" bent...
Mooi man, de natuur!
Wat kan ik zeggen, ik hou nu eenmaal van bomen...