Spanningsboog

Rennend van de "overblijfdienst" naar een clustervergadering besef ik opeens dat het een erg mooie dag is.
Ik wordt altijd een beetje kriegelig als ik dat eerst niet opgemerkt heb.
Dat is meestal een slecht teken want dan ren ik letterlijk mezelf en de dingen om me heen voorbij...
Dus blijf ik even stil staan... warm, wind, bijna weekend.
Ik wil hier helemaal niet zijn, en vlak onder mijn middenrif voel ik een knoop.
Als heimwee wanneer je op een oervervelende plek bent, maar dan andersom.
Twee weken en ik verveel me al niet meer, heb ik het niet gezegd?
Ik baal er gigantisch van dat ik niet op het eiland zit, dit zou een perfecte dag zijn om krabben te gaan vangen aan de zuidkant en dan s'avonds op noord te gaan eten op het strand.
Of om gewoon een beetje in de duinen te zijn, het zand nog warm...
Opeens heb ik heel erg de neiging om weer in te stappen en gewoon door te rijden naar de kust en de boot op te rijden.
Maakt niet uit welke richting, welk eiland, rotsen of zand.
Eerst even thuis langs om de rest, mijn lief en de blaagjes, in te pakken en dan gewoon blijven rijden...
Het ontbreekt mij aan de daarvoor nodige moed.
Ik ga toch maar de vergadering in.
De concentratie is ver te zoeken, een luchtfoto van Vlieland aan de muur helpt ook niet echt om te focussen op het beleidsvoorstel.
Ik ben moe, en de foto lijkt me naar binnen te trekken.
Basketballende leerlingen registreer ik als krijsende meeuwen.
Blauw, grijs, geel, groen, donkergroen...
Ik schrik als iemand me iets vraagt.
Ja, ik wil wel vanuit het cluster als afvaardiging meedraaien in de organisatie van die themadagen...
Ik moet grinnikken, ik weet ook nog waar het over gaat...automatische piloot, in mijn hoofd is nog ruimte om meer dingen tegelijkertijd te doen.
Soms wel handig, vaak niet.
Ik besluit om nu te gaan opletten.
Aan de muur hangt een soort wereldkaart.
Uit een atlas die de menselijke gedachtenwereld beschrijft.
Er staan zelfs stadsplattegronden in, zegt mijn collega, als ik vraag hoe ze aan de kaart komt.
Mijn aandacht is nu zo goed als vertrokken.
Ik zie mezelf staan op een kruispunt, en om me heen fietst, rijdt en rent alles doorelkaar.
Snelle beslissingen die de bus moeten hebben, oudere twijfels die al in de bus zitten.
Gemiste kansen op motoren, oplossingen met jengelende kleine bezwaren aan de hand op de stoep, grote vrachtwagens vol zelfspot, kleinere bestelbusjes met zelfreflectie...
Ik ben onder het vergaderen dus vaak op weg naar iets anders.
Maar dat zeg ik natuurlijk nooit hardop.