Koudwatervrees

In de aanloop naar de avond zelf was ik enigzins gespannen.
Ik wist helemaal niet wat me te wachten stond.
Hadden we elkaar eigenlijk nog wel wat te vertellen?
Waren we allemaal een beetje daar uitgekomen waar we wilden uitkomen?
We waren zo rond de dertien toen we bij elkaar op school kwamen.
Op je dertiende ben je al bijna iemand, je bent alleen nog niet helemaal af.
Terwijl je in de eerste jaren vooral focust op de verschillen tussen jezelf en de anderen, groei je langzaam naar het moment waarop je meer kijkt naar overeenkomsten.
Je krijgt een diploma en dan wordt je geacht in het diepe te springen.
Op de rand stond ik en stelde het zwemmen zolang mogelijk uit.
Wat ik me gek genoeg van te voren het sterkst voor de geest kon halen was de dagelijkse fietstocht.
De ochtenden altijd met dezelfde mensen, de middagen door verschillende lesroosters meestal alleen.
Iedere dag kwam ik langs een fabriek met aan de fabriekspoort een hokje waar een bejaarde portier inzat.
We zwaaiden altijd naar elkaar.
Het was precies op de helft van de weg naar huis, en als het winter was, en ik naar het zwembad was geweest of bij een vriendin was blijven hangen, gaf het ook een zekere geruststelling dat het op dat stuk weliswaar erg donker en verlaten was, maar op de helft zat in ieder geval iemand die altijd blij was me te zien.
Net als een bepaalde geur of een bepaalde stand van de zon die je opeens teruggooit naar een hele sterke herinnering.
Terwijl er al jaren gewoon een camera hangt, heb ik nog steeds de neiging om te zwaaien als ik nu langs die fabriek rijdt.
Ik weet nog precies hoe ik me toen voelde.
Vaak in de war, en toch veilig.
Ik werd toen voor het eerst echt verliefd en de persoon in kwestie heeft het uiteraard nooit geweten.
Ik kreeg voor het eerst ruzies van het soort waardoor ik met het lood in mijn schoenen naar school ging.
Kinderachtig achteraf maar op dat moment verraad.
Maar er waren ook momenten waarop je van elkaar wist dat alles wat hierna zou komen een grote belofte inhield, nooit zo letterlijk uitgesproken, maar het hield in ieder geval in dat wij iets van ons leven wilden gaan maken.
Toen wist ik ook niet dat dit inderdaad de meest overzichtelijke en veilige tijd zou zijn, de periode die daarna kwam werd pas echt tricky...
De springplank werd door de meesten van ons rustig en gestaag beklommen.
Koudwatervrees is immers voor kleuters, springen moet je toch.
Ik nam een tijd lang twee of drie treden tegelijk, waardoor ik er regelmatig van af viel.
Beneden aangekomen kon ik dan weer wel kiezen voor een andere trap, van een andere plank...
Gisteravond zag ik een paar vriendinnen terug, voor het eerst sinds twintig jaar.
Ik verkeerde heel even onder de indruk dat die tijd helemaal niet was verstreken.
De blik in elkaars ogen, stopwoorden, de manier waarop je lacht om elkaars gedrag dat nog steeds zo herkenbaar is...
En tegelijkertijd de vaststelling dat je kennelijk toch een zeker verwachtingspatroon had, een idee van wat de ander wel of niet zou gaan doen.
Uitgerekend wel kinderen, of juist niet...hoezo niet gedacht?
Ik bleek me opeens veel meer te herinneren dan ik de dag daarvoor had bedacht.
Zelfs de momenten waarop je je realiseerde dat je elkaar niet meer bijhield.
Letterlijk het moment, de plek in de berg op weg naar huis, welk weer het toen was, waarop je afhaakte.
En als je daar nu nog op terug durft te komen, en het bewuste moment op waarde weet te schatten, als onvermijdelijk, dan heeft dat ook iets moois.
Al die dingen zijn echt gebeurd, en hebben ons voor een groot deel gemaakt tot de vrouwen die we gisteren in ieder geval waren.
Ik had gisteravond voor geen goud willen missen, ik wil er eigenlijk niet weer twintig jaar overheen laten gaan.
En al is niet voor iedereen de rit schadevrij geweest, op de een of andere manier is iedereen waar ze nu kennelijk moet zijn.
We hebben allemaal onze keuzes gemaakt, goede en slechte.
Maar we zijn in ieder geval wel gesprongen.
En hoe!