Spaar me

In het noorden lijkt de goede man op een statige, rijzige bisschop, hoe verder naar het zuiden van onze oosterburen (of extreem ver over water naar het westen) op die gezellige dikkerd van de cola-reclame.
Het is dezelfde heilige, alleen in ons land is de stakker schizofreen, of wij zien hem graag dubbel...
December, de gezelligste maand van het jaar.
Oplettende lezers weten hoe imbeciel ik het bijvoeglijk naamwoord uit de vorige zin vindt.
Ik trap er ook nog ieder jaar opnieuw in, in de voorgekookte nostalgie van licht in donkere dagen.
Heel even grijpt het me.
Ik hou best van kaarslicht.
Minder oorlog zou ik ook niet verkeerd vinden.
Tot zover kan ik wel mee in de decembergedachte.
Maar dan verschijnen zo rond het eind van november de eerste vege voortekenen...
De lichttrapjes voor de ramen.
De kop is er vanaf.
De volgende buur volgt: ijspegels van wit papier en een klein kerststalletje met een waxinelichtje in de vensterbank...
Binnen een week staat overal een kerstboom, is het huis getooid met een opblaaskerstman, staat in de voortuin een complete slee met rendieren.
En aangezien de lichtslingers van vorig jaar langs de dakgoot naar de schoorsteen nog hangen komt het verlengsnoer uit het rommelhok, knop om en zie, het licht.
Ik beschrijf wat ik zie als ik zometeen, let op de datum, de hond ga uitlaten.
En als iedereen al bijna geen naalden meer aan de boom heeft zwicht ik waarschijnlijk toch voor de smekende blik van mijn kinderen.
En er komt uiteindelijk een boom, met wortels voor in de tuin.
Maar er zijn grenzen dus geen Engelenhaar..."ik ben toch niet belazerd zeg, kom nou!"...
Als ik het al wil zien als een heidens midwinterfeest dan liefst zonder al die plastic zilver-sh**.
Maar wacht eens even, dubbele heilige!, we gaan te snel!
'sLands heiligste feestdag mag natuurlijk niet het slachtoffer worden van deze oprukkende veramerikanisering.
Het kerstfeest dient netjes te wachten op zijn beurt, zo roepen de gelovigen.
Mij interesseert dat aspect eigenlijk geen moer.
Ik zie de Sint graag als de verbastering van Wodan, in de lucht rijdend op zijn witte strijdros.
Met zijn zwarte kraaien die aan de schoorstenen luisteren of iedereen wel lief is geweest als metgezellen...
Ik heb veel eerder ernstige irritaties bij de koloniale saus die in de "gristelijke" lage landen er overheen ligt, maar dat vinden familie en vrienden zo flauw van mij...
Wat wil ik dan, een roze piet, een pieternel, een witte piet, een groene piet en een blauwe?
Stop toch met dat gemier, het is toch een kinderfeest!
Maar zeg nou zelf...
Wat is genanter?
Het door de missionaris gekerstende zwarte slaafje in het debiele pakje of de eenvoudige germaanse knecht Ruprecht...
Die zelf een beetje op een kerstman lijkt, maar toch echt de werknemer van Sankt Nikolaus is, die in het noorden op de sint lijkt en in het zuiden op de kerstman...

En uiteindelijk is het heiligschennis, maar de bisschop bij de kerststal is misschien wel waar het naar toe gaat.
De middenstand ziet dit scenario wel zitten volgens mij.
De hele maand koopavond en geen gezever van klanten over de aankleding van de winkel...ideaal!
Ze verkwanselen echter ras-echt nederlands cultuurgoed, beseffen ze dat wel?
Kom niet aan Sinterklaas, ook al bestaat hij in deze vorm alleen in deze streken, onder de zeespiegel.
Wanneer de kinderen niet meer in hem geloven, verzinnen we wel een paar gedichten voor bij het paar sokken en het tuingereedschap.
Van de Sint blijf je af!

Mijn omgeving is unaniem.
Afgezien van veel warme chocomel en warme bisschopswijn, ben ik een oer-ongezellig mens.
En het is nu eenmaal niet anders, ik ben een "southern belle".