Panda.

Tussen de Buitenwereld en de Binnenwereld zit een filter.
Dat filter bestaat uit oordelen, behoeftes, belangen en overlevings-strategieen.
Aan de Buitenwereld stel je eisen, je definieert het ideale uitgangspunt om de wereld te kunnen realiseren waarbinnen iedereen wil bestaan.
Uit de Binnenwereld moet je jezelf de vraag stellen wat jij daaraan dan bijdraagt.
En dan loop je dus onvermijdelijk tegen dat filter aan.
Eigenlijk zie je dus pas op het eind van je leven waar de zingeving van alles ligt, en geven mensen antwoord op je misschien wel meest prangende vraag:...
Wat was ik voor jou?
Wat wordt mijn grafschrift, wanneer ik dat niet zelf van tevoren bedenk?
Erover nadenken voelt ongemakkelijk en vooral onbescheiden.
Want onwillekeurig schets je in je hoofd een beeld van al diegenen die jou zullen missen nadat je daadwerkelijk het tijdelijke voor het onbekende omruilt, en hoeveel, en waar dat dan uit blijkt.
In het meest gunstige geval durf je je tijdens je leven kwetsbaar op te stellen en schakelt zo het filter uit.
Als een onderdanige pup op je rug liggend, lever je jezelf dan uit aan de grillen van een ander.
Om die ander de kans te geven initiatieven te nemen, waar ze eerst niet genomen werden.
Ik ben niet moedig genoeg om die pup te spelen, ik wil zelf de hele weg zien.
Heel soms gaat alles vanzelf.
Deskundigen noemen dat het moment waarop je op een "flow" zit...
Voelen en loslaten.
Ik heb dat wel eens gedaan, met dramatische afloop, maar ook af en toe met mooie conclusies.
Eensgezindheid is er dan, perfecte timing, echt resultaat en je hebt het weer soms ook nog mee.
Ik heb vaak zand in de machine die mijn flow regelt...
Meestal stribbel ik tegen, ook als ik iemand zelf het mandaat gegeven heb, in een rationeel moment.
Ik gedraag me dan als de puber die ik eigenlijk diep van binnen nog ben.
Oud zeer kweek je in het vroegste stadium van je leven en het bepaalt daarna soms tot het eind van dat leven je gedrag...
Het zit daardoor misschien een beetje in mijn genen om vaker te focussen op de dingen die niet goed gaan.
Maar de dingen die goed gaan, en dat zijn er veel, lijken mij nu eenmaal vaak te mooi om waar te kunnen zijn.
Aangezien mijn grootste angst daarbovenop is om af te stompen, blijf ik koppig op de eerste plaats vanuit mijn emoties reageren.
Volmaakte congruentie is voor mij dus een zeldzaam gevoel.
Tot zover wist ik het eigenlijk al.
Ik had het allemaal al, zij het dan misschien niet in diezelfde volgorde, een keer bedacht...
Met een goede "samenvatting", tijdens een studiedag op mijn werk, en mijn eigen psychologie-van-de-koude-grond kwam ik kennelijk ook al een heel eind.
En nu kwam dan het moment waarop nu eens een keer de beerput echt opengetrokken kon worden, waarop de maskers zouden vallen, en de waarheid een keer gezegd zou worden.
En juist op dat moment moest ik weg...
Maar ik heb ook geleerd vandaag dat het slecht gaat met de pinda, omdat sommigen niet kunnen spellen.
En dat daardoor misschien producten in trek kunnen raken zoals pandarotsjes, gebrande en suikerpandas, waardoor het beest voorlopig op de lijst van bedreigde soorten kan blijven staan.
Ik kan er totaal naast zitten natuurlijk.