Ongemakkelijk

Het is de tijd van de overzichten.
Hoogtepunten en dieptepunten, dat klinkt een beetje eigenaardig.
Zo glamourous is mijn leven doorgaans niet.
En wat is er verleidelijker dan vooral te focussen op de dieptepunten.
De meest "ongemakkelijke" momenten bijvoorbeeld.
Is het een beschrijving van "vervelend" of misschien meer "genant"?
Lastig woord.
De vlag dekt namelijk nooit helemaal de lading.
Ik zou zo'n lijst kunnen aanleggen van de afgelopen week.
Maar over het afgelopen jaar gelukkig niet, omdat tijd veel kan beter maken en je over een geruime periode meestal wel weer kunt relativeren...
Ik vroeg me echter wel naar aanleiding van iets dat mij gisteren overkwam af of ik mij eerder zo ongemakkelijk had gevoeld...
Zoals die keer dat een meneer in een drukke winkelstraat opeens op mij af liep en vroeg of hij mij zijn "private parts" mocht laten zien, want zijn therapeut had hem aangeraden het eerst even netjes te vragen, hopend dat de zo ingebouwde vertraging hem zou helpen zijn dwangmatige gedrag af te bouwen.
Mijn verbazing was niet het meest prominent, zijn verbijstering wel, toen ik hem zei op zich geen bezwaar te hebben, maar dan niet in de zijstraat die hij voorstelde, maar "there and then"...
De vertraging die hierdoor werd ingebouwd deed hem van het hele plan afzien.
Maar dit was vooral een moeilijk moment voor de meneer denk ik, en niet zozeer voor mij.
Bovendien was het niet iets van het afgelopen jaar...
Is het wellicht meer een beschrijving van "pijnlijk", van het kaliber dat je wenst dat er opeens een luik onder je open gaat, waarin je wegzakt waarna het met een felle korte klap weer dichtslaat.
Alsof je er nooit geweest bent.
En dan niet omdat je met een megahoeveelheid boodschappen aan de kassa staat, dag voor kerstmis, lange rij, kinderen pleite want er staat zo'n brandweerauto waar geld in moet, en je hebt je portemonee vergeten...dat was vorig jaar.
Ik dacht zelf meer aan het soort pijnlijk dat wanneer je op de kerstviering op school van kind 1 naar haar verrichtingen op het podium zit te kijken, terwijl kind 2 verschrikkelijk moet overgeven en meteen even een stuk of vijf mensen om hem heen "meeneemt", waarbij snel duidelijk wordt dat ze net nieuwe schoenen aan hebben en dus, met luide stem kracht bijzettend terwijl het kerstspel gewoon doorgaat, eigenlijk vonden dat ik wel een zeer asociaal persoon moest zijn, dat niet met een moe kind in een te warme en te drukke gymzaal had moeten zitten.
En dat was dus wel dit jaar.
Dat soort van "ongemakkelijk" dus.
Er waren wel meteen een paar mensen achter me aangelopen, toen ik met mijn bibberend en huilend jochie in mijn armen naar buiten liep.
Waardoor ik gelukkig ook dat gevoel kreeg dat wordt veroorzaakt door hele fijne mensen die op de meest vervelende momenten de goede dingen doen en zeggen.
En ik het straks zo kan relativeren dat ik er misschien zelfs om kan lachen en het instuur voor het jaaroverzicht van de schoolkrant van de kinderen.