Ik wil niet dat je weggaat, ik laat je dan ook niet gaan, omdat ik afhankelijk ben van wat je voor me doet, en dus mag je dat niet meer doen van mij.
Logisch.
De verschillende nieuwsbronnen die ik heb aangeboord vandaag leveren weer genoeg denkwerk op.
En dit is alleen al de oogst van het cultuurkatern over Nederlands Omroepleed.
En zo terloops staat er ook opeens het kleine bericht dat iemand "De Schreeuw" van Munch verbrand lijkt te hebben.
Waarom?
"Vond die persoon "de Schreeuw"niet mooi?" dacht ik..."
Mooi, zoals de Madonna van Munch die toen ook werd gestolen en het zelfde lot onderging, is inderdaad niet het goede woord.
Krachtig meer.
De mythe zingt weliswaar rond dat het schilderij, dat symbool staat voor angst, gevaarlijk is.
Wanneer je er lang naar kijkt zou het zelfs een psychose kunnen triggeren.
Heeft een of andere debiel gedacht ons hierdoor te redden van de onvermijdelijke waanzin?
Het is aannemelijker dat het gewoon een hele domme dief betreft.
Eentje die weliswaar wist dat het beroemdste schilderij van de afgelopen eeuw, een Munch, een zeer dure plaat is, maar zich lelijk vergist heeft in de mogelijkheden om het te verkopen.
Zet de gestolen Mona Lisa met je telefoonnummer op E-Bay de volgende keer zou ik zeggen....
Over smaak valt niet te twisten, maar van iemands creatieve erfgoed blijf je af.
Dat iemand een schaar door een van de vele versies van "Who's affraid of red, yellow and blue" van Newman haalt, is misschien begrijpelijk, ik bedoel...zeg nou zelf...
Maar het is hoe dan ook natuurlijk verwerpelijk.
Ik vond het dan weer wel kostelijk dat de dure renovatie van het gehavende schilderij net zo goed uitgevoerd had kunnen worden door mijn dochter van zes.
Met haar penseeltje en een potje rode plakaatverf hadden we al lang dat hotel in Cornwall gehad.
De Schreeuw en de Madonna zijn echter voor altijd verdwenen.
Daar verandert ook dit logje helemaal niets aan.
http://www.edvard-munch.com/
No comments:
Post a Comment