Wat ik wil?

Ikke?
Een bel met vogelgeluiden.
Een kwartier gratis winkelen in de boekhandel.
Een vakantie naar Iona.
Een kamerscherm met drie panelen van wit doek.
Een abonnement op een tijdschrift dat ik ook daadwerkelijk zal willen lezen.
Dat zou ik willen.
"En als ik nu eens zelf met wat mensen het feest kom opleuken?..." zei ik.
"In plaats van dat mensen een stukje doen over mij..." dacht ik.
Want u kent het wel, jezelf terugzien door de ogen van de mensen met wie je werkt.
Een andere, misschien wel betere, versie van mezelf, met een pruik van dreads en een foute outfit, op mijn slechtste moment van een slechte dag en dan uitvergroot...
Maar als het dan echt moet, voor de teamspirit, doe het dan maar!
Niet te lang dan, zodat de mensen die ik uitgenodigd heb niet "doei"-fluisterend, bij de deur zwaaiend, halverwege het "alfabet" (...M is van mentor, dat doet ze best goed...) richting de laatste trein gaan voordat ik ze gesproken heb.
Gelukkig ben ik niet de enige jubilaris, en dus zal ik niet al te breed uitgemeten aan bod komen.
Kunnen we toch nog klinken op de volgende tien jaar, alsnog samen hard lachen over de hopeloze karikatuur die ik ook ongetwijfeld ben, en de dansvloer onveilig maken.
Dat wil ik ook.