Eraf blijven...

Toen ik nog in het dorp van mij ouders woonde, zat ik vaak op een van de twee peronnen van het station.
Ik vond het een prachtig station want het was mooi oud met gekleurde art-deco tegelwanden.
Je kreeg daardoor altijd de indruk dat ons dorp belangrijk was, maar als je dan naar buiten stapte had je weliswaar een spectaculair uitzicht, het dorp was daarentegen verder nogal...nou ja...saai.
Omdat ons dorp aan de grens lag, was er een grenspost.
Ik had vaak associaties met oude afleveringen van Tatort, het was een beetje spannend.
Soms ging de deur van de grenspost open en kon je het kantoor inkijken, er was ook een echte cel.
Als de trein die van en naar Aken reed stopte, stapten er twee douaniers in, later met een hond die "rookwaren" moest opsporen, om paspoorten te controleren.
Aan het raam van de grenspost hingen altijd affiches over terroristen, meestal van de RAF, die werden gezocht, "Informatie die leidt tot aanhouding wordt beloond"...
Het dorp hield op bij het spoor, tussen de treinen door was het er rustig, koeien en vogels.
Ik vindt grenzen ook fascinerend, dus het perron was een ideale plek om gewoon te zitten en te denken.
Als de wind uit het zuiden kwam hoorde je de mensen in het openluchtzwembad een kilometer verderop.
Het rook er vaak naar pas gemaaid gras.

Het zwembad is gesloten, de grens is weg en het station is nu een museum met een stoomtrein die heen en weer boemelt.
Ik heb iets met plekken waar mensen aankomen en vertrekken.
Als ik van A naar B ga zie ik vaak alleen maar de namen van de steden op de borden, toch heb ik een beetje het gevoel dat ik er dan geweest ben.
Misschien droom ik dan, ik ben onderweg.
Mainz, Stuttgart, Munchen, Salzburg, Ljubljana, Zagreb, Beograd, Thessaloniki, Edirne, Istanbul, Ankara, Bandirma....
De langste treinreis die ik ooit heb gemaakt.
In mijn eentje naar Roodeschool, omdat dit de meest noordelijke plek is die ik met de trein kon bereiken en het spoor daar gewoon ophoudt, een weiland, een boom, een paard...
De meest onzinnige treinreis die ik ooit heb gemaakt.
Als ik van te voren in plaats van op de kaart in het station in mijn atlas had gekeken, was ik ook niet zo teleurgesteld geweest.
Omdat de trein niet door reed tot aan de rand van de waddenzee, waar ik met gemak uren had kunnen zitten, zonder hokje of kiosk, luisterend naar de meeuwen.
Perrons zijn voor mij ver weg, beweging, verlangen.
Opa en Oma uitzwaaiend, rennend tot je de trein niet meer bijhoudt, tot je ze niet meer kunt zien.
Op weg naar je "kamer", je pa die op het perron steeds kleiner wordt, uit het raam hangend, "adiej war!".
Wachtend op mijn lief, waarvan ik niet meer zeker weet in welke trein hij zit, en als hij dan uitstapt zie ik hem eerder dan dat hij mij ziet, tegen de stroom mensen in op hem aflopend....
Vanaf vandaag mag je niet meer op het perron zonder geldig vervoersbewijs, en ik heb het gevoel dat ik daardoor iets ben kwijtgeraakt, iets van mij.
Op zich is er natuurlijk genoeg te zien in die hal: een paar zwervers, een pizzakeet, cd's en boeken, een drogist...
Er is koffie te krijgen.
Maar ik wil gewoon naar het perron kunnen...