The Daltons

In mijn straat woont een moeder met vier zonen.
Het zijn wilde mannen.
Ze worden zeer liefdevol, maar ook streng opgevoed.
Dat moet haast wel, ze breken de hele hut af als ze de kans krijgen.
Ze bedenken de meest gedurfde stunts op de trap en slepen de meest exotische huisdieren mee naar huis als ze de kans krijgen.
Vier jongens, van vier tot veertien.
Hun moeder is terecht heel erg dol op ze.
Als ze weer eens streken uitgehaald hebben mogen ze voor straf niet buiten spelen.
Ze ontsnappen regelmatig.
Zoals vandaag.
Ik zie vanuit ons raam hoe er eentje op de nogal hoge tuinmuur klimt.
Hij heeft hulp van een iets jonger exemplaar.
Fluisterend, want het raam van hun woonkamer is ook open, geeft hij aanwijzingen naar de andere kant van de muur.
Het onweert in de verte, alsof het niet al spannend genoeg is.
Zichzelf met moeite in evenwicht houdend hijst hij een fiets naar boven, die met kletterend geraas aan de straatkant op de grond wordt gezet.
Achter de fiets volgt zijn broer, beide zitten nu boven op de muur, zachtjes mopperend op elkaar omdat dit eigenlijk helemaal niet gaat.
Ze verliezen hun evenwicht en vallen naar beneden, boven op hun fiets.
Uiteraard maakt dit een enorme herrie, en met veel gesis en gepuzzel gaat het tweetal op de fiets zitten, voor? achter? nee ik voor! ....en ze fietsen ervandoor terwijl hun voordeur al open gaat en hun moeder roept dat ze binnen moeten komen.
Ondertussen barst de hemel open, het onweer hangt precies boven de wijk.
Tien minuten later komen twee totaal doorweekte jongetjes thuis.
Ze klimmen niet meer over de muur, ze klepperen keurig met de brievenbus.
De ontsnappingspoging was gelukt, maar er was niemand in dit hondeweer buiten om mee te spelen...